Landmvrks – Lost In The Waves

Het debuut Hollow van het Franse Landmvrks werd nog in eigen beheer uitgebracht, maar bracht een kleine aardverschuiving teweeg in het metalcoregenre en de band werd door Arising Empire ingelijfd. Met het tweede album Fantasy liet de band zien dat ze geen eendagsvlieg was en is en werden de verwachtingen sterk ingewilligd waarbij Landmvrks een volwassen geluid liet horen zonder dat ze hun energieke en jeugdige karakter kwijt waren geraakt.
Op het derde album Lost In The Waves lijkt de lat nog een stukje hoger gelegd te zijn en lijkt het of ze hun sterke punten verder uitgewerkt en versterkt hebben. Het album start met een Nirvana-achtig stukje gitaar in het titelnummer, maar daar houdt de vergelijking al meteen op. Er wordt namelijk sterk gewerkt naar een dikke metalcoreriff en ritmes, kracht en melodie worden netjes afgewisseld. Daarbij zorgt Landmvrks dat ze alle metalcore-elementen die aanwezig zijn in Lost In The Waves evenwichtig hebben ingebouwd in de compositie. Je krijgt met deze compositie een compositie waarin alles wat je aanspreekt in metalcore aan bod komt. Krachtige stukken worden afgewisseld met sterke melodieën en daarbij mag een diepe breakdown met een diepe grunt natuurlijk niet ontbreken. Opvallend is het gemak waarmee zanger Florent Salfati schakelt in de diverse zangstijlen die aanwezig zijn op het album. Hij kan in één zin van grunt via scream naar clean vocals schakelen. Single Rainfall zet de toon voort die de band heeft ingezet. Een pneumatische riff ligt aan de basis. Het gitaristenduo Nicolas Exposito en Paul C. Wilson zorgen daarmee voor een sterke achtergrond terwijl bassist Rudy Purkart en drummer Kevin D’Agostino voor de ondersteuning zorgen. Na ruim twee minuten wordt er gas teruggenomen maar schakelt de band van bolide naar wals en zet verpletterend het geluid voort. Een stiekem verwachte (echte) breakdown blijft uit, maar Rainfall wordt daarentegen wel sterk afgesloten.
Het gevoel dat ondertussen als een omhelzing om me heen hangt, krijgt verderop het album een vervolg in het snelle(re) Say No Word. Rapelementen worden ingezet en er wordt vooral snel en rap gespeeld waarbij de richting van de hardcore lichtelijk wordt ingeslagen. Eenmaal op dreef overweldigt Landmvrks nogmaals met een dikke breakdown met een vette grunt en wat onregelmatigheden in een zwoegend ritme.
Wil je meer van hetzelfde is het raadzaam om meteen door te schakelen naar Overrated, dat begin maart als single werd gelanceerd. Er ligt hier power in de basis en vooral de start is explosief. Landmvrks heeft echter een fijne neus voor toegankelijke refreinen en die vind je hier dan ook. Een compositie waarin kracht en melodie netjes naast elkaar bestaan.

Die toegankelijke (en jeugdige) kant is een mooi troef in het geluid van Landmvrks en op het album zijn er diverse composities die een breed publiek zouden kunnen aanspreken. Neem bijvoorbeeld Silent waar een toegankelijk tempo en een luchtig refrein ervoor zorgen dat er gedanst kan en mag worden. Maar ook in Tired Of It All is het de toegankelijke mainstreamfactor die je meeneemt.
Landmvrks laat op het album horen dat ze gegroeid zijn en passen kleine uitstapjes in het eigen geluid van de band. De funky start in Always is gedurfd, maar vooral retelekker om de compositie mee te starten en verder uit te bouwen tot een publiekshit. In Visage zoeken ze de rapkant meer op en starten met een rapstuk in de eigen Franse taal. Gedurfd? Misschien wel. Aanvankelijk is het ook onzeker welke kant de compositie opgaat, maar het mellowkarakter krijgt halverwege een explosieve wending waarbij de registers open getrokken worden en Florent Salfati zichzelf uitdaagt tot een gevarieerde zangmelodie. Uiteindelijk vloeit het weer over naar een mellowgedeelte.
Het album sluit af met de eerste single Paralyzed. Een relatief / lieflijk karakter beheerst de start. Voor Landmvrksbegrippen ook een rustige compositie maar wel één die zich onbewust nestelt in je achterhoofd en daar blijft hangen en langzaam bezit van je neemt. Zeker wanneer Landmvrks de volumeknoppen wat open draait en krachtiger naar voren komt terwijl de emotie van de compositie behouden blijft.
Lost In The Waves kan daarmee gezien worden als weer een stap vooruit voor deze Franse metalcoreband en is tevens daarmee een bevestiging van de relevantie van de band. Landmvrks bewijst dat zij binnen de metalcore zowel de krachtige als melodieuze als toegankelijke als gevoelige factor beheersen. Petje af.