Op de website van Graspop wordt Landmvrks aangekondigd als de Franse band die uit het niets naar boven is gekomen. Aan de ene kant is het dan verwonderlijk dat ze vroeg op de middag zijn geplaatst en aan de andere kant bestaat deze uitstekende metalcoreformatie al sinds 2014 en wisten ze al vele malen de bekende snaar bij mij te raken. Het was dan ook geen verrassing dat de band in 2016 met het debuut Hollow op de proppen kwam.
Het laatste wapenfeit uit 2021 heet Lost In The Waves. Een uitstekend album dat de veelzijdigheid van de band goed liet horen. Nu, drie jaar later, is het tijd voor het album The Darkest Place I’ve Ever Been. Een album waar die veelzijdigheid ruimschoots weer tentoon wordt gesteld en laat horen dat deze band enorm volwassen is. Aan de ene kant weet Landmvrks de scherpe kant horen in bijvoorbeeld Creature. En dan is daar altijd weer die melodieuze twist die van iedere compositie een feestje maakt. Zanger Florent Salfati laat steeds weer horen hoe veelzijdig hij met zijn stem om kan gaan. In het titelnummer The Darkest Place I’ve Ever Been is de gekweldheid in zijn zang en in het spel van de band bijna voelbaar. Elementen uit de hiphop zijn hier terug te vinden. Dat maakt Landmvrks bijzonder, omdat er geen grenzen lijken te bestaan in de composities van de band. Wat overeind blijft is de groove en de intentie om aantrekkelijke muziek te maken.
In Blood Red is het rapgedeelte nadrukkelijk aanwezig met de bijbehorende techno-elementen. Het is altijd even wennen voor mij om Franstalige rap te horen, maar het past gewoon heel goed in het plaatje.
Door de variatie in melodie en aanbod zijn er geregeld overeenkomsten te vinden met andere grootheden. Zo kun je de sfeer van Linkin Park terugvinden in The Great Unknown in de melodieuze stukken. Maar Landmvrks drukt er stevig zijn stempel op door er een paar flinke grunts overheen te gieten.
Het Franstalige La Valse Du Temps zou niet misstaan (in een andere taal) op een album van Caliban.
Veelal ervaar ik de muziek van Landmvrks als een muzikale achtbaan waarin snelheid, bruusk bochtenwerk en spanning hand in hand gaan. Luister hiervoor zeker naar Deep Inferno of Requiem. Stevige composities waarin je misschien ook de geest van Rage Against The Machine kunt ontdekken.
Hoogtepunten voor mij zijn er genoeg. Funeral als afsluiter is een prachtige ballade waarin de emotie uit het openingsnummer terug lijkt te komen. “Things will never bet he same” is een boodschap die herkenbaar is en toch keihard binnenkomt. Een ander hoogtepunt is zeker Sulfur. Sulfur heeft het allemaal in één in drieeneenhalve minuut. De groove is aantrekkelijk en aanstekelijk en ritme en melodie zijn perfect op elkaar afgestemd. Het refrein biedt een stuk rust en gemoedsrust, en daar omheen wordt er flink op de instrumenten geragd en staat Florent geregeld in de spotlight. Wanneer er aan het eind nog even flink de diepte wordt ingegaan is een vet pluspunt.
The Darkest Place I’ve Ever Been is een meerwaarde voor de metalcore en Landmvrks laat met het nieuwe album horen hoe je grenzen kunt slechten en hoe je melodie en kracht perfect in evenwicht kunt laat balanceren zonder de rode lijn kwijt te raken.