Als alternatief op het songfestival zijn wij naar Tilburg afgereisd om te kijken of er nog “douze points” uitgedeeld kunnen worden aan wat stevigere muziek. Na een plekje vooraan te hebben gevonden voor de foto’s is het tijd voor Guilt Trip om het spits af te bijten. Ze openen de set met Fallen At My Feet en al snel wordt duidelijk dat de zanger zin heeft in een avondje moshen. Meerdere keren vraagt hij om het gebruikelijke springen, dansen en beweging in de zaal. Bij dit eerste nummer was er al een heuse wall of death waar te nemen. In tegenstelling tot een zaal die helemaal los gaat lijkt de band er minder zin in te hebben. Hoewel de zanger wel enthousiast op het podium staat lijken vooral de bassiste en een van de gitaristen dolgraag ergens anders te willen zijn. Niet echt de energie die je van een hardcore band verwacht. Desalniettemin blijft de zanger vragen om beweging in de zaal. De aanmoediging is niet nodig want het publiek gaat al los. Dat het een paar keer aan het publiek gevraagd wordt snapt iedereen maar zo vaak (meerdere keren per nummer) hoeft niet. Gelukkig lijkt de band richting het einde van de set toch nog wakker te worden. Security doet zijn best een paar stagedivers tegen te houden wat voor sommige hilarische beelden zorgt. Met Thin Ice als afsluiter is het tijd om plek te maken voor de volgende band. Guilt Trip speelt een redelijke set, maar we hadden op iets meer inleving van de band gehoopt. De zanger deed een dappere poging om dat te redden, dat mag gezegd worden.
Na een korte change over is het aan Like Moths to Flames om het publiek te vermaken. Zodra de band begint is het meteen duidelijk dat ze er meer zin in lijken te hebben dan de dame en heren van Guilt Trip. Met 4 man op het podium weten ze meteen een goede toon te zetten. De set begint met Angels Weep van het nieuwe album “The Cycles Of Trying To Cope” wat de dag voor het optreden uitgebracht is. Ook deze zanger vraagt het publiek om mee te doen, waar het publiek graag gehoor aan geeft. De frequentie van het vragen ligt wel aanzienlijk lager gelukkig. Het moge duidelijk zijn dat deze frontman weet hoe hij met publiek om moet gaan. Met een grapje hier en daar weet hij op een heel natuurlijke wijze het publiek mee te krijgen. Dat er daardoor wat meer tijd besteed wordt aan het praten tussen de nummers door wordt gewoon voor lief genomen. Aan het einde van de show maakt de zanger daar zelf nog een grapje over dat ze in de tijd van zijn aankondiging van het laatste nummer best nog eentje hadden kunnen spelen. Hoewel de band de dag ervoor een album uitgebracht heeft zijn slechts 2 van de 7 nummers van dit album afkomstig. Dit zorgt voor een mooie representatieve set van de band die technisch hoogstaand een show neer weet te zetten. Met hun hit, Bury Your Pain, sluit de band hun setlist om het stokje over te dragen aan The Devil Wears Prada.
Zodra The Devil Wears Prada het podium opkomt schrik ik van het geluid. De sound van de gitaren klinkt erg cheap waardoor het heel rommelig klinkt en de snare van de drums heeft zoveel reverb dat de echo nog doorklinkt als de volgende klap komt. Gelukkig wordt dit alles na een nummer of 2 al aanzienlijk beter. Daardoor kan meer genoten worden van de muziek en het optreden. Ook van deze band valt te zeggen dat ze het naar hun zin hebben zo richting het einde van de tour. De zanger lijkt haast bezeten als hij zijn gekrijs de richting van het publiek weet te slingeren. Naast vocals speelt hij ook nog gitaar bij Salt en Chemicals. Als mooi contrast tot het gekrijs heeft een van de gitaristen zijn mooie cleans van stal gehaald. Ook hij bespeelt het publiek en bij Broken roept hij om crowdsurfers en stagedivers. Hij zegt zelf nog dat hij er misschien spijt van gaat krijgen, maar de massa mensen die op het podium afstormt zal hem wel bekoren. The Devil Wears Prada speelt een goede strakke set met veel afwisselende nummers. Een aantal bangers komt voorbij zoals Salt en Chemicals, de nieuwe singel, Ritual, komt nog langs en de band sluit af met Sacrifice. Het publiek gaat uit zijn dak en daarmee eindigt een geslaagde show!
Het is inmiddels al tijd voor de laatste band van de avond: Landmvrks (Landmarks). De band uit Marseille vergeet hun Franse roots niet en start dan ook met een stuk Franstalig. Dat veel van de bezoekers specifiek voor deze band naar Tilburg gekomen is, moge duidelijk zijn. Al vanaf het eerste nummer staat het publiek aan en vliegen de ledematen je rond de oren. Crowdsurfers, stagedivers, moshpits, windmills, spinkicks, alles komt voorbij tijdens de show. De setlist lijkt een ode aan het album Lost In The Waves uit 2021. Een overgrote meerderheid van de nummers zijn terug te vinden op dat album. Dit lijkt geen probleem te zijn voor de mensen in het publiek die bij elk nummer weer uit hun dak gaan. Gelukkig is er op ongeveer twee-derde van de show even een rust momentje ingebouwd met een akoestisch intro van het nummer Suffocate. Dat het slechts een momentje is om op adem te komen blijkt dat niet het hele nummer akoestisch ten gehore wordt gebracht en de band daarna vrolijk verder beukt. Na Rainfall is er tijd voor het bekende valse afscheid van de band. Na een korte afwezigheid komen ze het podium weer op voor een drietal nummers: Les Vagues, Lost in a Wave en Self-Made Black Hole. Dat de laatste twee nummers eerder in omgekeerde volgorde verwacht werden neemt niet weg dat het publiek helemaal los gaat aan het einde van deze geweldige set.
We denken dat menig aanwezige de volgende dag met een glimlach op het gezicht en flink wat pijn in verschillende ledematen wakker zou worden en kiest om een dagje rustig aan te doen. Gelukkig bleef de avond niet hangen in de energie van Guilt Trip maar hebben de andere bands er net als het publiek een groot feest van gemaakt. Al met al, een zeer geslaagde avond.
Foto’s door: Evy Wisse