Het is alweer een tijd geleden dat Solitaire uitkwam. Sommigen van onze lezers hebben (waarschijnlijk) nog nooit gehoord van Edenbridge. Kun je ons vertellen wie en wat Edenbridge eigenlijk is?
Lanvall: Edenbridge is opgericht in 1998. Sindsdien hebben we acht cd’s uitgebracht, twee live-cd’s, twee singles en een best-of-cd. We hebben in die tijd verschillende keren een tour gedaan door Europa en dat bracht ons van Spanje tot Noorwegen. Daarnaast hebben we in Rusland gespeeld en zijn vijf keer in Azië geweest (twee keer in Korea in 2002 en 2008, China/Taiwan in 2006 en Indonesië/Vietnam in 2010). We mogen ons rekenen tot één van de eerste bands die werken met een zangeres en hebben in de loop van de jaren daarin een vaste basis neergezet. Van de oorspronkelijke bandleden zijn eigenlijk alleen Sabine en ikzelf nog over. Naast Sabine en mijzelf spelen nu Dominik Sebastian op gitaar, Wolfgang Rothbauer op bass en Max Pointner op drums.
Zoals ik al zei heeft de release van The Bonding even op zich laten wachten. Wat is er allemaal gebeurd sinds het uitbrengen van Solitaire?
Lanvall: Met de cd Solitaire hebben we voor het eerst in de Duitse albumlijst gestaan, maar op het gebied van live-shows is er eigenlijk weinig gebeurd. Sabine en ik hebben een akoestische set gespeeld in Vietnam en dat was echt heel erg leuk. Maar toen we eindelijk begonnen met het werken aan nieuwe nummers voor The Bonding begon er een moeilijke tijd, toen mijn vader zelfmoord pleegde in mei 2011. Alles stond op dat moment even stil. Daarnaast zijn Sabine en ik nog een keer verhuisd wat ons de nodige tijd heeft gekost en de andere leden van de band veranderden van baan of gingen weer studeren. We waren eigenlijk allemaal in een bepaalde manier aan het veranderen. Dus het gebruikelijke gat van twee jaar tussen twee cd’s werden er ineens drie.
Lanvall: Sabine heeft altijd al een geweldige en unieke stem gehad, maar ze wordt met iedere cd toch weer beter. Dit keer gaat het meer over de dingen die ze niet meer doet. Ze heeft zichzelf een tijdje vrijaf gegeven, omdat ze niet in staat was om de zanglessen te volgen. Ze is nu meer uitgegaan van haar intuïtie en probeerde veel meer te halen uit de bepaalde momenten van de dag, maar begon niet meer te mediteren in een ‘yogastand’ of iets dergelijks zoals ze in het verleden nog wel eens deed. Ze had deze ‘break’ echt even nodig om zich meer te focussen op het proces van rouw en was heel druk bezig met hetgeen veranderde in onze levens. Het was allemaal niet zo slecht, maar wel uitermate vermoeiend. Toen we begonnen met het opnemen van het orkest, begon zij te werken aan de nummers.
De afgelopen periode zijn dus gekenmerkt door grote veranderingen. Ik kan me dan ook voorstellen dat de zelfmoord van je vader je niet in de koude kleren gaat zitten. Hebben deze omstandigheden nog invloed gehad op het schrijfproces van de nieuwe nummers op de cd?
Lanvall: Zeker! Het meeste van de muziek was al geschreven voor het gebeurde. Ik heb ze stuk voor stuk afgerond. Maar de teksten zijn helemaal geschreven na de tragische gebeurtenissen. Vier nummers op de cd, Death Is Not The End, Star-Crossed Dreamer, Shadows Of My Memory en Into A Sea Of Souls, hebben daardoor een directe connective met mijn vader. Sabine heeft daarbij Death Is Not The End opgenomen met de herinnering aan haar grootmoeder, die afgelopen jaar precies op haar verjaardag overleed. Het interessante hieraan echter is het feit dat ik de titel The Bonding al in gedachten voordat zelfs Solitaire was uitgebracht. Dat moet dan ongeveer in 2010 zijn. Deze titel kwam zomaar in mijn hoofd opzetten en het kreeg plotseling een betekenis toen we werden geconfronteerd met onze verliezen.
Wanneer ik de nummrs van Solitaire ga vergelijken met die van The Bonding, valt me op dat de nieuwe nummers meer diepgang kennen, meer gevoel. Bijvoorbeeld het nummer Into the Sea Of Souls, Far Out Of Reach en Death Is Not The End. Zijn er naast wat je al hebt gezegd nog meer redenen hiervoor?
Lanvall: We hebben in het verleden altijd al teksten met een diepere betekenis gehad, maar dit is zeker onze meest persoonlijke en meest emotionele cd, muzikaal en tekstueel, tot nog toe. Into The Sea Of Souls gaat over de verandering/vervorming van de menselijke ziel, wat niets anders is dan de essentie van ons leven, de pure energie. Het verlaat het lichaam en terugkomt en zich herenigt in de grote vijver, wat ons weer brengt bij Death Is Not The End, dat een vervolg is op het thema. Zoals ik ook al eerder zei, geloof ik echt dat de essentie van ons leven gewoon pure energie is en deze energie is onsterfelijk, wat weer het belangrijkste thema is in The Bonding. Deze essentie was er altijd al en zal ook altijd blijven bestaan. Ik was in staat om de energie van mijn vader na zijn dood een aantal keer te mogen ervaren en dit was echt een wonderbaarlijk gevoel. Het was als een krachtige stroom die door mijn hele lichaam ging. Far Out Of Reach is weer geïnspireerd door de prachtige natuur, vooral de bergen in Oostenrijk.
Je gebruikt veel stukken met het orkest op de nieuwe cd. Waar komt deze voorliefde voor dit geluid vandaan?
Lanvall: Over het algemeen ben ik opgegroeid met klassieke muziek. Ik begon met pianolessen toen ik een jaar of zes was en heb dat twaalf jaar volgehouden. Als tiener ontdekte ik de metal en vanaf dat punt ben ik zelf ook nummers gaan schrijven. Het is altijd mijn doel geweest om klassieke muziek en metalmuziek met elkaar te combineren. In de laatste jaren ben ik daarin gegroeid en heb een paar flinke stappen gemaakt door een aantal orkestrale stukken te bestuderen, vooral die van mijn favoriete componist Anton Bruckner. Dus voor deze cd heb ik niet alleen de arrangementen geschreven zoals ik in het verleden deed. Dit keer heb ik ook de stukken voor het orkest zelf geschreven.
De piano heeft ten opzichte van het eerder werk ook wat meer invloed gekregen. Klopt dit?
Lanvall: Dat is helemaal waar, maar dat is eigenlijk heel begrijpelijk, omdat de nummers daar gewoon om vroegen. Ik bedenk nooit van tevoren wat voor nummer ik nu weer ga schrijven. Ik laat altijd de inspiratie lopen en zijn werk doen, dan komen voor mij de beste resultaten naar boven. Het is geweldig om de meest mogelijke bandbreedte daarvoor te kunnen gebruiken in de nummers. Wanneer je enorm bombastische en symfonische stukken in een nummer hebt, hoef je het alleen maar weer te reduceren tot akoestische gitaar of pianostukken zoals we in Far Out Of Reach en Star-Crossed Dreamer hebben gedaan.
Eigenlijk ben ik nog wel benieuwd naar het nummer The Bonding. Het is een grand-finale van vijftien minuten. Ik geniet er enorm van. Het zou zo in een metalopera kunnen passen. Is het schrijven van zo’n nummer een lang gekoesterde droom of…..?
Lanvall: We hebben altijd wel wat langere epische nummers op onze cd’s gehad, maar nog nooit een nummer dat zo lang duurde. Maar het was eigenlijk niet helemaal zo gepland. Je kunt dat soort nummers niet PLANNEN. In dit geval had ik de eerste negen minuten al en ik wist gewoon: “Dit kan nog niet het einde van het nummer zijn”. Ik had echter werkelijk nog geen idee hoe het dan verder moest met het nummer, dus heb ik het maar even apart gelegd. Toen heb ik gewoon op een paar nieuwe ideeën gewacht en na een paar maanden kwam het gehele tussenstuk in mijn gedachten. Toen weer een tijdje wachten en het einde kondigde zich aan. Dus, dit is iets dat je niet kunt plannen. En ja, wanneer ik naar het nummer The Bonding luister, vind ik het zelf echt wel gaaf.
Wat is het verhaal van The Bonding?
Ik vind de stemmen van Erik Martensson en Sabine goed passen bij elkaar. Waarom hebben jullie voor Erik gekozen?
Lanvall: Vooraf stond al vast dat het een duet moest worden en ik had een hele lange lijst van zangers, maar niemand leek geschikt voor dit nummer. Toen ben ik naar een cd-winkel gegaan en ontdekte de laatste cd van Eclipse (Bleed & Scream). Ik was meteen compleet omver geblazen door de stem van Erik en heb hem ook onmiddellijk gebeld. Hij schreef met meteen terug en zei dat hij heel graag het duet wilde doen. Toen we zijn zanglijn terug kregen,had hij het precies zo ingezongen zoals ik het in gedachten had toen ik het componeerde. Dat was geweldig. Ik heb Erik de definieve versie gestuurd en hij was helemaal weg van de productie en was heel trots om deelgenoot te zijn van dit kleine stukje op een meesterwerk. Dit was natuurlijk weer een grote eer voor ons om zo’n goede zanger op onze cd te hebben natuurlijk. Erik is een geweldige muzikant én producer.
Naast Erik heb je (wederom) gebruik gemaakt van Robby Valentine. Hij is ondertussen een stabiele factor te noemen bij Edenbridge. Hoe is jullie relatie ontstaan?
Lanvall: Ik ben al een fan van Robbie sinds de jaren negentig toen ik zijn muziek ontdekte. Ik heb contact met hem gezocht in 2002 en schreef hem hoe ik van mijn muziek genoot. Toen ik het titelnummer voor onze vijfde cd The Grand Design had geschreven, wist ik gewoon dat ik Robby aan boord moest krijgen en ik simpelweg vroeg hem voor dit nummer en vanaf toen is hij ook gewoon aan boord met zijn koren. Hij is erg belangrijk voor ons geluid. Wanneer het aankomt op het geluid van de koren, ben ik niet zo van de klassieke koren. Ik ben meer een Queen-type als het op een koor aankomt. Robby is echter fenominabel met dit soort dingen! Het fijne ervan van Robby is dat ik altijd naar hem toe kom in Nederland en al de koren zijn meestal binnen twaalf uur opgenomen. Dus zijn er weer een aantal stukken op deze manier gemaakt en dat gaat vrij snel, wat gewoon lekker is.
In het verleden is Edenbridge nooit gelukkig geweest met bassisten. Anno 2013 heeft Wolfgang Rothbauer de band versterkt. Wat is zijn rol in de band en ik hoeverre is hij verantwoordelijk voor het geluid van Edenbridge?
Lanvall: Wolfgang is nu inderdaad de nieuwe bassist van de band. Hij is al lange tijd een vriend en collegamuzikant van onze drummer Max en onze tweede gitarist Dominik. Wolfgang komt oorspronkelijk uit de deathmetalhoek en heeft ondertussen naam gemaakt met bands als Zombie Inc, Disbelief en In Slumber om er maar een paar te noemen. Het is voor het eerst dat alle bandleden uit dezelfde stad komen, wat het logistiek een stuk makkelijker maakt. Maar hij kwam pas bij ons toen de cd al opgenomen was, dus je hoort mij op de cd de baspartijen spelen.
Wat zijn de plannen voor Edenbridge. Zien we de band nog op het podium in 2013 of 2014?
Lanvall: Ik hoop het. Maar we zijn heel erg druk geweest met het maken van de cd en daarna erg druk met het vormgeven van de hoes en dergelijke. (we hebben een 32 pagina tellend booklet voor de gelimiteerde versie en dat heeft veel moeite gekost om te maken). Nu zijn we heel erg druk met interviews, wat trouwens erg leuk is om met media over de hele wereld te spreken. Onze clip voor Alight A New Tomorrow is ondertussen uitgebracht. Maar natuurlijk zal er ook sprake zijn van wat optredens en een tour. Op dit moment zijn we in gesprek met een nieuw bookingskantoor om bepaalde zaken bij elkaar te brengen. Hopelijk zijn we half 2013 op weg.
Wil ik je nog bedanken voor de tijd, en voor de muziek die je maakt. Ik heb genoten van de nummers op Solitaire en wellicht nog meer van de nummers op The Bonding
Lanvall: Ik wil jou bedanken. Allereerst voor de mooie woorden en zeker voor dit interview.