Dit is alweer het negende album van deze Amerikaanse band, die toch gewoon uit Zweden blijkt te komen. Precies een jaar geleden na de achtste cd Yes is er nu Nine Lives. Ik kan nu bij voorbaat al vermelden dat er met deze cd helemaal niets mis is. Eigenlijk lijkt alles te kloppen in de elf nummers die de cd kent. Last Autumn’s Dream maakt muziek in het AOR genre en klinkt lekker commercieel en makkelijk met de onmiskenbare knipoog naar de (hard)rockkant. Als je bedenkt dat drie voormalig leden van het Zweedswe Europe ooit onderdeel uitmaakten van de band, klinkt dat misschien ook logisch. De nodige wisselingen in de line-up zijn echter geen belemmering geweest om goede muziek te blijven maken. Met In A Perfect World en Nine Lives pakken de heren meteen lekker uit met de makkelijk in het gehoor liggende sound van Last Autumn’s dream. Dat gaat eigenlijk op voor de gehele cd. Merry-Go-Round en Golden Cage zijn van dezelfde kwaliteit. Je hebt telkens het idee dat je het al eerder hebt gehoord, maar alle nummers zijn origineel en uniek. In All I Can Think Of kan ik het echter niet helpen dat er zelfs een klein stukje Wham! naar voren lijkt te komen. Het ligt slechts in de melodie waarmee het woord Baby wordt gezongen. Op zo’n cd horen natuurlijk ook de (brood)nodige ballads. Is This Just Another Heartache en het slotnummer Don’t Let Love Fade Away zijn onvervalste klassieke ballads die volgens het boekje lijken te zijn gemaakt. Met Nine Lives wordt evenals vorig jaar met Yes de laatste droom uit de herfst subtiel in de winter uitgebracht.