Last Avenue – Identity

Het voorliggende derde schijfje van Last Avenue is de opvolger van Integration Protocol uit 2015. In de recensie van dat album vind je beknopte en nog steeds actuele informatie over deze Franse band.
Na beluistering van Identity kom ik tot de conclusie dat deze volledig in de lijn van zijn voorganger ligt. Heel onvriendelijk kan je stellen dat een flinke kudde oude koeien uit de sloot is gehaald. Maar zoveel onvriendelijks verdient deze band ook weer niet. Productioneel zit het immers puik in elkaar. De acht nummers met een totale speelduur van slechts 35 minuten knallen werkelijk je speakers uit.  En het meezinggehalte is regelmatig hoog. Toch kom je er met alleen een gelikte productie en lekker meebrullen in dit genre niet.
Ook op deze cd worden elektronische effecten en vervormde vocalen niet geschuwd. Te hooi en te gras worden deze afgewisseld met bruut gitaargeweld, waardoor regelmatig een muur van geluid wordt neergezet. Of de band daarmee recht doet aan zichzelf betwijfel ik. Want op We Run doet de vervormde zang wel erg aan Kraftwerk denken. En of de luisteraar op Edgeless Life zit te wachten op de voorspellende Daft Punk-achtige zang valt ook ernstig te betwijfelen.
Voor de liefhebbers van progressieve metal is Repellent & Violent interessant. Het staat immers bol van de tempo- en maatwisselingen. En de wijze waarop toetsen worden gespeeld past met gemak binnen dat genre. Volledig uit het niets wordt op het instrumentale Partials geheel uit een ander vaatje getapt. We horen immers gedurende drie-en-een-halve minuut geprogrammeerde toetsen en drums. Een lekker nummer voor de elektronica freak, maar het maakt duidelijk dat de band zoekt naar een identiteit. Of doet men dit – gelet op de titel van dit album – bewust?
De identiteit-loze koers wordt voortgezet op Fear 2 Stay. Knallende gitaren, beukende drums, gierende elektronica en een schreeuwende zang zorgen voor een vijf minuten durend orgasme van herrie. Voor wie dan nog moed heeft resteert het afsluitende Stuck, een mix van KoRn, Daft Punk en Prodigy.
Identity is een plaatje wat snel in de vergetelheid zal raken. Bovendien is het album aan de korte kant om van een volwaardige cd te mogen spreken. Tel daarbij het spelen op safe en ik ontkom niet aan de indruk dat de heren zich er met de Franse slag vanaf hebben gemaakt. En dat is jammer.