Ze stonden al eerder in een volledige uitverkochte kleine zaal van Dynamo een paar jaar terug. Dit keer is de zaal groter en nemen ze een stuk meer bands mee dan toen. Mijn verwachting is hooggespannen en ik heb er ontzettend veel zin in.
De opener is een mooie verrassing. Het Bulgaarse Last Hope heeft een ontzettend sympathieke uitstraling en hun hardcore iets hoopvols. Geen vernietigende mokerriffs als een Terror, maar ook geen melodieuze, softere aanpak als Ignite. Het type muziek dat uitnodigt je beste two step moves uit te proberen op de dansvloer. Prima, want de zaal is nog niet vol genoeg voor een echte moshpit. Het enthousiasme van de stuiterende vocalist is heerlijk om te zien. Een enthousiasme wat hij ook weet vol te houden als hij zich later gewoon tussen het publiek mengt. Leuke band die me dan ook snel naar de merch tafel deed rennen om hun bandkas te spekken.
Spiritworld mag een bijzondere band genoemd worden. Hun populariteit zit momenteel in een heuse stroomversnelling, dus dit is een mooie kans om ze nog als voorprogramma
te zien. Muzikaal gezien is dit het beste te omschrijven als de liefdesbaby tussen Slayer en Knocked Loose. Zware hardcore met een thrash randje. Maar het opvallendste is de aankleding van de band. Allemaal dragen ze kledij die gejat lijkt te zijn van een western filmset. Het verzoek van vocalist Stu Folsom om te headbangen wordt bereidwillig gevolgd. Het is bijna onmogelijk stil te staan bij de dikke groove die er in de zware riffs verstopt zit. Heerlijk!
Charger tapt weer uit een iets ander hardcore vaatje. Qua geluid gaat dit meer de richting op van speedrock, punk en rock ‘n’ roll. Boegbeeld is toch wel bassist/vocalist Matt 
Freeman die we kennen van Rancid. Neemt niet weg dat ook drummer Jason Willer (o.a. Jello Biafra) indruk weten te maken door naast te drummen ook bij sommige nummers de vocalen voor zijn rekening te nemen. Lekker zo, die variatie van bands voor de hoofdact begint.
Het New Yorkse Agnostic Front is natuurlijk een legende in de hardcore scene. Vocalist Roger Miret maar nog meer gitarist Vinnie Stigma worden op handen gedragen door de oude en nieuwe fans.
Geen favoriet ontbreekt in de setlist. Voorbij komen knallers en meezingers als My Life, My Way, Old New York, Only In America, Crucified, Gotta Go en natuurlijk For My Family waarbij
een paar kids het podium betreden. The Big Vinnie Stigma Show is in volle gang als Mr. Stigma in het midden van de circle pit zijn gitaar durft te bespelen en bij zijn enthousiaste vocalen bij Pauly, The Beer Drinking Dog. Heerlijk is ook de Ramones cover, Blitzkrieg Bop, opgedragen aan deze aartsvaders van de punk.
De moshpit is enthousiast en vriendelijk, geen karate in de pit hier. Af en toe komt er een gematigd springende stagediver voorbij of een crowdsurfer maar niets wat lekker meezingen in de weg staat. Dat zorgt voor een bijzonder fijne sfeer in de zaal die dit echt een avondje maakt waarbij hardcore idealen als ‘’unity’’ en ‘’brotherhood’’ nog ouderwets hoogtij vieren. Agnostic Front stelt na al die jaren nog steeds niet teleur.