Last In Line – II

Na het overlijden van Ronnie James Dio waren er diverse bands die – met muzikanten uit verschillende Dio-bezettingen – met zijn materiaal op tournee gingen. Dio Disciples – de enige met bemoeienis van Dio’s weduwe Wendy – speelt nog steeds covers, Last In Line besloot gaandeweg eigen materiaal te gaan spelen en kwam in 2016 met het album Heavy Crown.
Dat was onder een beroerd gesternte, want nog geen maand voor de release overleed bassist Jimmy Bain. Daardoor zijn er nu nog twee Dio-leden actief in Last In Line: gitarist Vivian Campbell (Def Leppard) en drummer Vinny Appice. Voor liveoptredens werd Phil Soussan (o.a. Ozzy Osbourne) opgetrommeld om de plek van Jimmy Bain in te nemen en hij is inmiddels vast bandlid. Wat mij betreft werd op het debuut de show gestolen door zanger Andrew Freeman (Lynch Mob en recentelijk Devil’s Hand met Mike Slamer). Een klassieke bluesy hardrockzanger die tot mijn grote vreugde niet probeerde Ronnie James Dio te imiteren.
Het heeft uiteindelijk drie jaar geduurd tot de opvolger verscheen, getiteld II. Last In Line gaat door waar het op Heavy Crown mee begon. Meestal mid-tempo, een paar keer wat sneller (Year Of The Gun, Electrified), een enkele trage beuker (Blackout The Sun). Vivian Campbell is een gitarist die zijn stijl bijelkaar raapte bij gitaristen waar hij mee speelde (vraag maar aan Adje van den Berg) en die daardoor geen heel herkenbaar eigen geluid heeft, ook op II niet. Toch rijgt hij bij Last In Line de smakelijke riffs en solo’s weer aan elkaar. Ja, het is een beetje Dio, een beetje Whitesnake, een beetje Def Leppard (maar dan heavy), maar vooral klopt het heel erg. De hooks en riffs zijn er (dat loopje in Gods And Tyrants!), Appice en Soussain bewegen mee met melodie en het ritme en geven het een lekker ouderwetse feel. Niks ProTools, niks AutoTune, niks kleine stukjes aan elkaar plakken, het klinkt als een band.
De productie was weer in handen van Jeff Pilson (Dokken) en dat is er ook zo een die in zijn producties liever het organische van een band laat horen, in plaats van met de laatste stilistische of audiotechnische modes mee te gaan. Tegelijkertijd heeft hij ook gezorgd voor prachtige details, zoals het heerlijke basgeluid aan het begin van False Flag.
Dat ouderwetse geluid komt ook terug in de zang van Andrew Freeman. Luister maar eens naar die schreeuw aan het begin van Year Of The Gun. Hoeveel zangers hoor je dat tegenwoordig nog doen? Dat soort magistrale schreeuwzang is vaker te horen op dit album en daarmee laat hij een heel andere kant horen dan het al even indrukwekkende gegalm op Devil’s Hand. De band klinkt sowieso veel meer als een klassieke bluesy hardrockband uit de jaren zeventig en tachtig dan de meesten, maar het stemgeluid van Andrew Freeman maakt het helemaal af.
Van alle bandjes waar ex-Dio-leden weer samenwerkten – en dat zijn er nogal wat, zoals Dream Child – blijf ik Last In Line de leukste vinden. En uiteindelijk is een nieuwe band toch leuker dan een tributeband of bands die al dertig jaar uitsluitend op dezelfde songs teren. Last In Line maakt de belofte van het eerste album volledig waar.

Last In Line website