Last Union – Twelve

Het duo Elisa Scarpeccio (zang) en Cristiano Tiberi (gitaar) van het Italiaanse Last Union heeft het goed voor elkaar. Van een anoniem progmetal bandje uit centraal Italië in 2007 tot een band met een bezetting van naam in 2018. Want niet minder dan basgitarist Mike LePond (Symphony X) en drummer Uli Kusch (Helloween, Masterplan) maken deel uit van de bezetting op debuutalbum Twelve. Alsof dat nog niet genoeg is doet Dream Theater frontman James LaBrie op drie nummers een forse duit in het zakje en beroert Axel Mackenrott (Masterplan) op twee nummers de klavieren.
Bij het luisteren naar Twelve valt op dat de nummers waarop James LaBrie acte de presence geeft er bovenuit steken. Het lijkt wel alsof ze specifiek voor hem of zijn stem zijn gecomponeerd. Dat begint al met President Evil, met tal van herkenbare Dream Theater invloeden. Het is helemaal van toepassing op Taken. Het nummer klokt ruim acht minuten en is wat mij betreft het hoogtepunt van het album. Je hoort duidelijk een mix van Dream Theater en Symphony X waarin Elisa Scarpeccio ook in duet zingt met James Labrie. De stemmen passen perfect bij elkaar. Op de cd staat ook een ingekorte versie van Taken, maar lijkt door het knipwerk enigszins uit het verband gerukt. Het derde nummer waar de Dream Theater-zanger de microfoon in handen heeft is A Place In Heaven. Je hoort regelmatige terugkerende brute en ruige gitaarriffs in John Petrucci stijl, gespeeld door de uitstekende gitarist Cristiano Tiberi.
Maar ook zonder hulp van James Labrie kan Last Union vocaal goed uit de voeten. De zang van Elisa Scarpeccio is krachtig en heeft een metal vibe. Soms doet haar stem denken aan Leslie Hunt van District 97. Dat niet alles progmetal is wat de klok slaat laat The Beste Magic horen. Hier schurkt het geluid aan tegen stevige melodieuze rock. Naast de korte straight rocker 18 Euphoria zijn ook Ghostwriter en Limousine korte nummers van minder dan drie minuten. Ze klinken nogal gehaast en hadden verder uitgebouwd kunnen worden. Vooral laatst genoemde kent een plotselinge fadeout net nadat het nummer interessant begint te worden. Gelukkig maken de melodieuze Hardest Way en Back In The Shadow deze smetjes weer enigszins goed. Doordat hier het voet regelmatig van het gaspedaal gaat komt de zang op deze District 97-achtige nummers ook beter tot zijn recht.
Met de productie van Jens Bogren (onder meer Symphony X, Devin Townsend en Opeth) en het fraaie artwork van Thomas Ewerhard is Twelve een album waar je mee voor de dag kunt komen. Muzikaal zit Twelve goed in elkaar. Compositorisch zal Last Union nog verder moeten groeien om werkelijk mee te kunnen doen met de groten in het genre. En kan de band ook zonder de kwaliteiten van een James LaBrie?