Vanavond ben ik op weg naar Tilburg, waar ik Laura Jansen voor de vijfde maal life zal gaan zien. Ik ben erg benieuwd naar de show die ze zal gaan geven. Want omdat haar discografie momenteel ‘slechts’ de twee albums Bells en Elba omvat, is de kans groot dat de setlist behoorlijk identiek is aan eerdere shows. Maar de ervaring leert ook dat ze erg goed is in gevarieerde shows geven: solo shows, intieme show en grote zalen bespelen met een voltallige band, het is haar allemaal niet vreemd.
De avond begint op een manier zoals ik vaker bij Laura gezien heb: ze komt hoogstpersoonlijk het podium op om haar support aan te kondigen. Iets, wat je niet vaak ziet, en waardoor je meteen sympathie voor haar krijgt. Verbaasd over de reeds goed volgelopen kleine zaal van de 013 introduceert ze kort MC Fit. Ze legt uit dat de combinatie rap & singer songwriter niet de meest voor de hand liggende is. Maar ze vraagt toch om onbevooroordeeld naar het voorprogramma te luisteren. De spanning zit er meteen in…
Toegegeven, voor de mensen die MC Fit niet kennen duurt het een paar nummers om aan de muziek te wennen. Maar wat al vrij snel opvalt: er staat geen ‘wannabe-ghetto-gangsta’ op het podium, maar gewoon een sympathieke muzikant die rap met gezongen stukken mengt, die op een vlotte en grappige manier de nummers aan elkaar praat en die er alles aan doet om ’t publiek bij z’n optreden te betrekken. De jongste fan in de zaal wordt kort in de spotlights gezet en er wordt om publieksparticipatie gevraagd middels wat dansjes. En in alle eenvoud zijn ze erg effectief: bijna de hele zaal doet gewoon lekker mee! Een kort verhaal over z’n 9-jarig zoontje geeft het optreden een persoonlijk tintje, wat onderbroken wordt door een 16-jarige jongedame met de opmerking ‘dat ze hem een echte papa vindt’. Een heerlijk en hilarisch momentje.
Onder de streep: een half uurtje MC Fit verder is de enige juiste objectieve conclusie die je kunt trekken dat dit gewoon een prima muzikale show van een prima entertainer is!
De ombouw verloopt soepel en is van korte duur. Laura Jansen wordt met een warm applaus ontvangen, gaat zonder een introductie achter haar piano zitten en opent met het gevoelige Pretty me. Een nummer waarmee het gepraat in de zaal per direct ophoudt, en wat door velen meteen zachtjes meegezongen wordt.
Laura vertelt dat deze tour er een van intimiteit is, en dat haar begeleidingsband slechts uit drummer Wouter Rentema en bassis / gitarist Jan-Peter Hoekstra bestaat. De nummers zijn ontdaan van alle franje en teruggebracht naar zeer pure uitvoeringen, en achtereenvolgens volgen mooie versies van o.a. Single girls, Wicked world en The end. Uiteraard ontbreekt de Kings of Leon cover Use somebody ook niet op de setlist. Alle nummers worden subtiel door Laura aan elkaar gepraat. Ook nu kaart ze aan dat niet alle nummers even vrolijk en dansbaar zijn, en dat ervaringen uit haar prive leven voor de nodige nostalgie in haar muziek gezorgd hebben. Toch vermengt ze haar aankondigingen met haar typerende humor, waarmee ze zo heerlijk onschuldig en vooral innemend overkomt: ze zou echt de girl next door kunnen zijn. Sterallures lijken haar totaal onbekend te zijn, iets wat haar heel erg siert!
Laura kondigt aan om de zaal in te komen, om temidden van de aanwezigen het volgende nummer volledig unplugged ten gehore te brengen. Er is slechts 1 verzoek: niet krabben, niet bijten en niet wrijven… Ze heeft haar piano omgeruild voor haar ukelele, een instrument waarop ze 4 accoorden weet te spelen en die ze ook allemaal gaat gebruiken tijdens het volgende nummer. Een cover van If moon was cookie, van niemand minder dan Cookiemonster uit Sesamstraat!
Kort na aanvang wordt het nummer ruw verstoord door de harde ringtone van een telefoon. Uiteraard de vraag wie het is en welk nummer, en de opmerking dat dat ‘ook een goed nummer’ is. Poging 2 om het nummer te spelen, en Laura heeft moeite om niet steeds in de lach te schieten.
Na dit luchtig intermezzo gaat de setlist verder met o.a. Bells, de heerlijke cover Smalltown, het mooie titelnummer van haar laatste album Queen of Elba en Light hits the room om met een stevige uitvoering van The lighthouse te eindigen. Een welverdiend applaus wordt gevolgd door een fluitconcert: men wil meer. En men krijgt meer. Samen met MC Fit betreedt Laura het podium. Ze doet iets waarmee ze uit haar comfort zone stapt: ze gaat Nederlands zingen. Een duet met MC Fit: Stapje terug. Met Animal is het einde dan echt bereikt.
Ja, het is waar dat de setlist weinig verassends brengt. Maar toch weten Laura en haar band een nieuwe draai aan de nummers te geven, waardoor ze toch anders klinken. En weer weet Laura helemaal relaxed, spontaan en innemend haar ding te doen op het podium. Luchtig en serieus door elkaar, en muzikaal weer op het zelfde hoge niveau wat ik haar eerder heb horen doen. En hoewel ik haar ook voor meer dan 2000 mensen heb horen spelen, is dat niet te vergelijke met wat ik haar vanavond voor 250 man heb horen doen: Laura is groots in kleine optredens. En Laura is goed om de afstand tussen haar en het publiek te laten verdwijnen. Laura zit er duidelijk om het publiek te vermaken, of dat nou met serieuze nummers of luchtige intermezzo’s is. Laura is leuk, innemend en spontaan. En met weer een goed concert van Laura in m’n herinnering en weer een klein beetje vlinders in m’n buik kijk ik uit naar het volgende concert…
setlist: Pretty me – Little things – Same heart – Single girls – Wicked world – Signal – The end – Use somebody – If moon was cookie – Bells – Paper boats – Golden – Smalltown – Queen of Elba – Soljah – Light hits the room – The lighthouse – Stapje terug – Animal
Laura Jansen – 013 (Tilburg) 27/02/2014
207
vorig bericht