Laurence Jones – The Truth

De naam Laurence Jones was ik al vaker tegengekomen, maar pas bij het vijfde album, The Truth, kwam ik aan beluistering toe.
Als 25-jarige stond deze Brit al in het voorprogramma van Status Quo, Van Morrison, Buddy Guy en Joe Bonamassa en op North Sea Jazz en Bospop. Later dit jaar staat hij op het Holland International Blues Festival in Grolloo. Genoeg om met grote interesse te luisteren.
Opener What Would You Do is een fijne bluesrocker waarin het gruizige gitaargeluid mooi contrasteert met de licht verteerbare melodie. Het veelvuldig herhalen van het refrein en de koortjes maken dat het snel blijft hangen. Bij Don’t You Let Me Go wordt exact hetzelfde recept gebruikt.
Zo niet bij Hold Me Close. De moddervette baslijn en de piano drukken het gitaargeluid bijna de vergetelheid in. Na pakweg vierentachtig keer Hold Me Close vraag ik me af waar ik naar heb zitten luisteren. Nou, niet zo veel, is mijn conclusie. Vervolgens Keep Me Up At Night: lelijke four-on-the-floor-drums, weer een moddervette baslijn en weinig gitaar.
Volgens Jones wilde hij altijd al richting de cross-over blues en heeft hij dat met The Truth gedaan. Als voorbeelden daarvan noemt hij John Mayer, Eric Clapton en Jimi Hendrix. Dat klinkt leuk, maar Hendrix bleef voor alles een gitarist en dat kun je van Jones op dit album niet zeggen.
Het is blues zoals Garth Brooks country is: gemaakt voor grote stadions en een soort Topperspubliek dat vindt dat muziek vooral ‘gezellig’ moet zijn. Dat mag van mij, maar laat dan geneuzel over blues, Clapton en Hendrix achterwege. The Truth is een akelig commercieel vehikel, waarop voor een gitaarliefhebber niet veel te genieten valt. Dit is een gladde popplaat, niet meer en niet minder. Jones is bij het cross-overen gestruikeld en helemáál aan de andere kant gekomen.
Dit album tikt zelfs met tien songs nog maar net de 33 minuten aan, en nog voelde het vanaf de helft vooral als uitzitten. Een enkele fijne gitaarpartij kan niet verhullen wat de bedoeling is van dit album: commercieel scoren, meer niet.

Laurence Jones website