Lazuli is een Zuid-Franse band die werd opgericht in 1998. Ze maken muziek die op zijn minst opmerkelijk genoemd mag worden en ergens hangt tussen rock, progressieve rock en wereldmuziek. Opmerkelijk, omdat men gebruik maakt van instrumenten die je in moderne muziek niet vaak tegenkomt: marimba, Franse hoorn, drums en bijzondere percussies. Ze maakten zelfs albums waar geen gitaar op voorkwam. Wat Lazuli vooral uniek maakt is de Léode, ontwikkeld en genoemd naar de bespeler Claude Leonetti.
Voor Lazuli zijn hun nummers doeken waarop ze kleuren mengen om hun eigen wereld te schilderen. Karakteristiek is de zwevende stem van Dominique Leonetti. Vaak speelt de man met de gevlochten lange sik met woorden. Daarbij maakt hij handig gebruik van de fonetische aspecten van de Franse taal. Want ja, alle teksten zijn Franstalig. Naast de muziek maakt dat de Fransen authentiek en buitengewoon geliefd op en naast het podium.
Dit album met de poëtische titel is een ode van Lazuli aan haar trouwe fans. Ga vooral niet zoeken op Dieter Böhm, want de personen die je vindt worden hier niet bedoeld. Dieter Böhm is een willekeurige naam die je kunt veranderen in je eigen naam. Zo valt in de bijsluiter van het 60 (!) pagina’s tellende cd-boekje te lezen. En de fantastische vlucht is niets meer of minder dan een fabel.
Lazuli verstaat de kwaliteit om intiem gitaarspel vrijwel ongemerkt en vloeiend te veranderen in enorme golven muziek. Vanuit het niets komen drums vanuit de achtergrond naar voren om zich samen met de zang in je bovenkamer te nestelen. Alleen al het luisteren naar het openingsnummer Sol staat met zijn fijnzinnige (of is het eigenzinnige) geluiden symbool voor het hele album.
Met de Léode heeft men natuurlijk ook letterlijk een gepatenteerde troef in handen. Het poëtisch klinkende instrument produceert elektronische geluiden die bewegen tussen gitaar, viool en keyboard. Bovendien is het complementair aan de akoestische en elektrische gitaren van Dominiques Leonetti en Gédéric Byars. Zo hoor je lange solo’s in Les Chansons Sont Des Bouteilles à La Mer, met ruim zes minuten tevens het langste nummer.
Ooit zei Claude Leonetti dat hij poëzie, metaforen en beelden nodig heeft om uit te drukken wat hij voelt. Alle negen nummers bevatten die in muziek uitgedrukte poëzie en metaforen. Net zoals deze progfabel bedoeld is. Met ruim 42 minuten is het album naar hedendaagse maatstaven kort. Daarom haal ik het oeroude cliché nog maar eens uit de kast: het gaat niet om de kwantiteit maar om de kwaliteit. Lazuli is er opnieuw in geslaagd een boeiend luister album te maken.