Lazuli – Nos Âmes Saoules

In 2011 werd het Lazuli-album [4603 Battements] mijn album van het jaar. Tot op de dag van vandaag beschouw ik het als een van mijn favoriete albums.
Lazuli is een apart gezelschap. Ja, het is in zekere zin prog, maar nee, de progregeltjes volgen ze niet. Dat is al duidelijk als je de bezetting ziet. De oerleden zijn de broers Dominique en Claude Leonetti. Dominique is zanger/gitarist en de songwriter van het gezelschap en Claude speelt de Léode.
De Léwatte? Op de site zijn filmpjes te vinden met uitleg en demonstratie. Door een motorongeluk kon Claude nog maar één arm gebruiken, dus bedacht en bouwde hij een instrument waar hij maar één arm voor nodig heeft. Misschien kun je wel zeggen dat het het midden houdt tussen een Chapmanstick en een synthesizer, maar dan een die vooral uitnodigt tot glijdende noten. Ook gitarist Ged Byar is er al sinds 2004 bij. De laatste aanwinsten, toetsenist en Franse-hoornspeler(!) Romain Thorel en drummer/marimbaspeler Vincent Barnavol zijn nu al drie albums van de partij. Vanaf dat moment lijkt ook buiten Frankrijk steeds meer op te vallen dat Lazuli iets bijzonders is, met bijvoorbeeld al twee uitnodigingen voor Night Of The Prog in Duitsland.
De Léode heeft een flinke invloed op het geluid, maar zoals te zien is in de bezetting zijn ze geen van allen eenkennig. Er zijn dan ook veel invloeden uit wereldmuziek te horen, met name Arabische invloeden zijn niet zeldzaam. Tegelijkertijd heeft het ook een heel fijn randje industrial, zonder kil of gemaakt te klinken. Tel daarbij op dat Dominique Leonetti een uitstekende zanger is die de emotie niet schuwt en je hebt iets te pakken dat zich onderscheidt.
Het album Nos Âmes Saoules begint met het langste nummer van het album, “Le Temps Est à La Rage”. Een aanvankelijk ingetogen, mid-tempo track die alle bekende elementen laat horen: de zang van Dominique Leonetti en een mooie, uitgebalanceerde opbouw vol glijdende noten van de Léode, tot na een minuut of vijf een denderende climax vol solo’s volgt. De dynamiek in de uitvoeringen is een van de sterkste punten van Lazuli, van ingetogen naar vol uithalen en weer terug. Dat gebeurt dan niet met een paar instrumenten, maar met de hele band. Opvallend is dat die overgangen vaak heel snel gaan en toch heel vloeiend en logisch aanvoelen.
Er zijn in totaal zeven tracks, alsmede drie instrumentale intermezzo’s. Elke track heeft wel zijn eigen bijzonderheden. “Le Lierre” kent bijvoorbeeld mooi Marillion-achtig gitaarwerk, “Vita Est Circus” heeft een refrein dat uitnodigt tot meezingen. Qua opbouw mogen de songs dan niet heel veel afwijken van die van andere melodieuze progbands, de invulling met de instrumentatie doet dat wel. Niet alleen wordt volop gebruik gemaakt van afwijkende instrumenten, de instrumenten reageren ook voortdurend op elkaar. Het ijzersterke titelnummer wordt gevolgd door het afsluitende intermezzo “Un Oeil Jeté Par La Fenêtre”, een prachtige piano-improvisatie op dat titelnummer.
Zoals gezegd is [4603 Battements] een van mijn favoriete albums. Het vorige album vond ik na enige tijd toch wat minder, wat gewoner – voor Lazuli-begrippen dan -, maar op Nos Âmes Saoules is alles aanwezig wat Lazuli zo herkenbaar en bijzonder maakt. Mijn definitieve oordeel kan ik misschien beter even opschorten, maar het is inmiddels anderhalve maand na de release en nog steeds raak ik opgetogen van beluistering van dit album. Is dat genoeg aanbeveling?
[youtube id=”T1qBz0eHIVk”]
Lazuli website