Lazuli – Saison 8

Het scheelde niet veel of Lazuli was slechts een voetnoot in de Franse prog gebleven. In 2009 vertrok de halve band en werd er bijna het bijltje bij neergegooid. Gelukkig werden er in 2010 twee nieuwe bandleden aangetrokken en begon met [4603 Battements] een gestage opmars. De albums kregen ook buiten Frankrijk aandacht, ze werden uitgenodigd voor Night Of The Prog, gingen in Engeland op tournee met Fish en ook in de lage landen zijn ze inmiddels regelmatig te zien.
Saison 8 is – u raadt het al – het achtste album van Lazuli, en het vierde in deze bezetting. Het recept is helemaal hetzelfde gebleven. Acht songs die niet heel erg lang of heel erg kort zijn – allemaal zo’n vier tot zes minuten – met een sterk ritmische basis en naast de in prog gebruikelijke wendingen ook klanken die aan Arabische muziek herinneren. Dat is deels, maar niet geheel, het gevolg van het gebruik van de LéOde, die wel wat wegheeft van een slidegitaar on steroids. En of je het Frans van Dominique Leonetti nu kunt volgen of niet, zijn frasering in combinatie met die taal levert een bijzondere laag op. Bovendien is die zang emotioneler dan in de prog gebruikelijk, een beetje zoals Pain Of Salvations Daniel Gildenlöw dat ook doet.
Opener J’attends Un Printemps is dan ook volstrekt herkenbaar als Lazulisong. Mid-tempo, fraaie zang van Dominique Leonetti en de LéOde van Claude Leonetti die er de hele track lang doorheen zwiert. Daarbij zijn de andere drie onmisbaar. De hele band, dus ook Gédéric Byar (gitaar), Vincent Barnavol (drums en percussie) en Romain Thorel (toetsen en Franse hoorn) draagt bij aan zowel de ritmiek als aan de zwierige melodieën en de talrijke muzikale details. “Chronique Canine” is tekstueel grappig, want vanuit het perspectief van een hond geschreven.
Ik vind het lastig om in korte tijd in te schatten of albums van Lazuli me nu wel bevallen of niet. [4603 Battements] vond ik al snel briljant en dat bleef zo, maar Tant Que L’Herbe Est Grasse (2014) vond ik gaandeweg iets minder worden, terwijl het bij Nos Âmes Saoules (2016) een jaar duurde voor ik het album juist steeds beter ging vinden.
Bij Saison 8 waag ik me daarom maar niet meer aan een oordeel, al heb ik wel goede hoop. Wat ik wèl kan zeggen is dat het weer een album is dat de liefhebbers van goed opgebouwde prog met een volstrekt eigen signatuur vooral zelf eens moeten gaan luisteren.
Lazuli website