Leaves' Eyes – Effenaar (Eindhoven) 30/04/2016

Vandaag op de bühne in de kleine zaal van de Effenaar een viertal bands. Uiteraard allen met minimaal 1 dame in de line-up, zodat ze voldoen aan de bedoeling van het FemME concept. Valkyre, End of the Dream, November-7 en Leaves’ Eyes staan vandaag in deze volgorde voor ons op het podium. We zijn natuurlijk het meest nieuwsgierig naar de bezetting van Leaves’ Eyes, gezien de perikelen van de laatste tijd. De nieuwe Finse zangeres Elina Siirala zal ons hopelijk kunnen laten horen waar ze toe in staat is. Ook verwachten we veel van November-7, die met hun aparte stijl hopelijk iets unieks neer gaan zetten.
Als eerste mag Valkyre uit België, die in steampunk kledij op het podium staan. Het eerste wat opvalt is de heerlijke stem van de zangeres. Behalve dat ze erg zuiver is, zit er ook een lekker rauw randje aan, wat ze jammer genoeg net te weinig gebruikt. Wat nog meer opvalt is de backing track, waarop dusdanig veel toetspartijen te horen zijn, dat het gebrek aan toetsenist op het podium behoorlijk opvalt. Veel van de melodieuze componenten uit de muziek komen uit deze toetsen partij, wat het eigenlijk extra sneu maakt dat deze niet op het podium te zien is. De band krijgt al wel een lekkere response vanuit het publiek, de zaal begint zich al enigszins te vullen. Heel druk is het echter nog niet. Bij het derde nummer, die de band zelf een golden oldie noemt, A Good Day to Die, wordt er ook al braaf mee geklapt. Van het vierde nummer Whispering Thoughts bestaat ook een videoclip, die volgens de band uiteraard de moeite van het bekijken waard is. Tijdens het een na laatste nummer lijkt de bassist wat problemen te hebben, daar hij midden in het nummer van gitaar moet wisselen. De set is leuk, wel wat kort en hier en daar is wel een foutje te bekennen. Dit mag de pret echter absoluut niet drukken, het totale plaatje mag er echt wel zijn.
Als End of the Dream wil beginnen is het zaaltje nog steeds maar matig gevuld. De band laat iets langer op zich wachten dan de bedoeling is, men heeft duidelijk last van wat technische problemen. Na het eerste nummer gespeeld te hebben blijken er meer issues te zijn, de drummer hoort blijkbaar totaal niets van de andere muzikanten. Gelukkig kan de band snel verder met Follow the Angels. Qua gemiddelde gezichtsuitdrukking lijkt het alsof de leden van de band het nog niet helemaal naar hun zin hebben. Geconcentreerd, maar niet op een fijne manier. Daar naast is er maar zeer beperkt interactie met het publiek en staat de band er een beetje stil bij te spelen. Bij het volgende nummer komt zowel het publiek als de band gelukkig iets meer los, maar heel indrukwekkend is de muziek niet. Nu de spanning er wat af lijkt, komt de zang wel een heel stuk beter uit de verf. Waar de uithalen eerst wat onzeker en onvast klonken, zijn deze nu een heel stuk beter. Een van de songs waar de stem van de zangeres eindelijk echt goed naar voren komt is Collide, een nummer met een wat trager tempo en grotere diepgang. Het laatste nummer van de set is de titelsong van het gelijknamige album All I am, wat ook iets trager is dan de nummers waar de set mee begon. Het lijkt de band toch beter te passen dan de snellere nummers in de set. Zowel de zang en gitaarpartijen komen dan toch wat beter uit de verf. Al met al een prettige kennismaking.
Als derde mag het Zwitserse November-7 zonder bassist laten horen wat ze kunnen. Het ziet er wat kaal uit op het podium, maar het klinkt er niet minder om, daar de baslijn vooraf ingespeeld is en we dus qua geluid dit niet hoeven te missen. Voor dat ze beginnen trekt Anna een witte doktersjas aan en deelt wat doosjes Awaraxid medicijn uit om ons te kunnen genezen vanavond. De gitarist heeft in het eerste nummer nog wat concentratie problemen en zit er dan ook een paar keer naast. In tegenstelling tot de redelijk statische bands tot nu toe maakt Anna optimaal gebruik van de ruimte op het podium. Ze headbanged en springt er lustig op los. De stijl doet een klein beetje denken aan Lacuna Coil. Het heeft een industrieel tintje, gecombineerd met een hoop melodie en hier en daar een lekkere riff. Er zit een hoop sfeer in, zeker in het nummer Angel, wat mooi wisselt tussen heel ingetogen en lekker beuken. De muziek heeft een lekkere groove en het publiek reageert dan ook goed op de interactie die niet alleen bij Anna, maar ook bij gitarist Steph vandaan komt. Tug of War valt op door het lekkere opzwepende tempo en de expressieve explosie van de zangeres. De laatste van de set is Black Veil, waarvan de intro en begin lekker duister aan doet, maar het nummer ontpopt zich tot een lekker springbare rock song. Het duistere tintje blijft wel de ondertoon voeren, maar verhoogt alleen de sfeer. Tot zover is dit, ondanks het gebrek aan bassist, de beste band van de avond.
Up next: Leaves’ Eyes. Het is voor Elina de eerste keer in Nederland en het vijfde live optreden op tour met de band. Ze hebben vandaag niet zo’n fijne dag, we horen dat ze een helse rit vanuit Kopenhagen achter de rug te hebben, in combinatie met veel te weinig slaap. Hier is muzikaal echter niet veel van te merken, want het klinkt als een klok. Wennen is het wel, de zachte engelenstem van Liv is vervangen door een wat meer opera-achtige stem. Het past echter best goed bij de grunt, die overigens wel wat zacht staat afgesteld. Misschien is dit een bedoelde actie, om te zorgen dat de nieuwe stem niet compleet verloren gaat in het geweld wat Alexander Krull heet. Wat Elina ook zelf wel aangeeft en wat ook duidelijk op haar gezicht te zien is, is dat ze ontzettend de zenuwen heeft. Ze vraagt ons of dat we het gevoel kennen dat je zo zenuwachtig bent dat je het idee hebt dat je op je eigen schoenen gaat kotsen, zo voelt ze zich aan het begin van de set. Dit verteld hebbende lijkt het wel alsof ze hierdoor toch iets van de spanning kwijt is, want de volgende song gaat wat beter. Voordat het derde nummer begint, geeft Alex te kennen dat er een jarige is, die een aardige invloed op de scene heeft. Samen met het publiek wordt er happy birthday gezongen ter ere van Ton’s verjaardag. Deze was wel twee dagen geleden, maar dat maakt natuurlijk niet uit. De set zit qua nummers goed in elkaar, prachtstukjes zoals Spirits’ Masquerade komen voorbij, die de zangeres goed kan hebben.
In de band spelen ook twee Nederlanders mee. Joris Nijenhuis, die tevens drumt in Atrocity, laat ook hier zijn kunsten horen. De invallende bassist verdient ook wel een opmerking, deze stuitert over het podium als een dolle hond en heeft er zichtbaar heel veel plezier in. Elina kondigt aan dat er, ondanks het vreselijke weer bij de opnames, op 10 mei een nieuwe videoclip uit komt van het nummer Edge of Steel. De live performance van het nummer geeft toch wat bedenkingen en zeker de uithaal waar Liv om bekend stond voelt hier nog wat onzeker. Het gaat wel goed komen, maar ook hier spelen de zenuwen haar zichtbaar parte. Jammer, want het zit er wel in. Gelukkig herpakt ze zich bij onder andere Galswintha en Swords in Rock. Bij het laatste nummer van de set kan ze ook weer bouwen op Alex, die samen met haar Hell to the Heavens heerlijk weg zet. De encore is een favoriet van menigeen in het publiek, namelijk de cover van Mike Oldfield, To France. Voor dat het allerlaatste nummer gespeeld wordt, hebben de stage mensen nog heel even tijd nodig om twee extra doeken op het podium te plaatsen, als achtergrond voor het nummer Blazing Waters, waar Alex op de voorgrond staat, gekleed in zijn viking tenue, woest zwaaiend met zijn zwaard. Ondanks het enigszins knullige opbouwen van de grafische toevoeging op het podium zet de band hiermee een waardig einde van het concert neer. Nu is het alleen maar hopen dat Elina over haar zenuwen heen kan stappen, want ze heeft vanavond in ieder geval een aantal maal bewezen dit prima aan te kunnen.