De muziek valt het best te omschrijven als psychedelische gitaarrock die gestoeld is op de sleaze-rock uit de jaren zeventig. Een beetje MC5 speelt met een actieve Rolling Stones. Snelle rock waarbij het gitaargeluid van Graham Glise (Annihilation Time, Witch) prominent de aandacht vraagt en de drums er als een bulldozer doorheen walsen in een stabiel tempo. Zet daar een pulserende bass en een vervormde zangstem overheen en het geluid van Lecherous Gaze is wel geboren. De elf nummers met namen als Bagagazo, Raveonous en The Grasp kennen allemaal een hoog, maar hanteerbaar tempo en zijn ondertussen doorspekt met een aantal schreeuwende gitaarsolo’s. Zelf kunnen de heren mij niet de complete cd boeien doordat negen nummers eenzelfde karakter hebben en de punk psychedelische rock hetzelfde lijkt te klinken. Uitzonderingen hierop zijn de nummers Lucifera en Redeemer. Lucifera kent binnen het nummer weinig variatie, maar het tempo is wat afwijkend en de melodie en solo’s kennen iets meer diepgang. Slotnummer Redeemer is werkelijk een psychedelische trip waar de 60’er jaren Pink Floyd mee zou kunnen sparren. Een twee minuten durende gitaarsolo waar Graham Glise een in extase rakende snaar weet te beroeren.
Maar…ben je toevallig in de jaren zeventig blijven hangen? Dan kan Lecherous Gaze zeker uitkomst bieden in de mainstream pulp die tegenwoordig te horen is op de radio.