Voor het hedendaagse muzieklandschap heeft Ledfoot a.k.a. Tim McConnell een hoge albumproductie. Coffin Nails is zijn derde soloalbum sinds 2020 en in die tijd heeft hij ook nog twee albums opgenomen met TNT’s Ronni Le Tekrø.
Nou is het opnemen van een album als dit ook een stuk minder werk. McConnell brengt zijn gothic blues ten gehore met een akoestische gitaar en stompboxes voor het ritme. Studiootje boeken, één engineer erbij en alles vrijwel live inspelen. Of zoals McConnell het verwoordt: “Nobody produces this shit…I just play.” Het album is dan ook in twee hele dagen opgenomen!
Natuurlijk heeft hij voor die tijd uitgebreid geknutseld aan songs en teksten. Dat hoor je er ook wel aan af. Er zit steeds een lekkere hook in de muziek en de teksten gaan echt ergens over. Het zijn verhalende, heel persoonlijke teksten. Soms over dingen die misschien niet zo goed lopen, maar vaker optimistischer dan je verwacht bij het bronzen stemgeluid dat soms aan Johnny Cash doet denken. Dingen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan en daar is hij niet bitter over, hij zou het waarschijnlijk weer zo doen. Dat is allemaal vervat in teksten die soepeltjes lopen en daarmee bijdragen aan het ritme van de songs. Ik ben iemand die meestal wat minder aandacht heeft voor teksten, maar bij Ledfoot zit ik ze allemaal mee te lezen.
Muzikaal zit het ook vernuftiger in elkaar dan misschien op het eerste gezicht zou denken. Want ja, hoeveel kun je nou met één twaalfsnarige akoestische gitaar? Nou, nog best veel. Als bij de vroegste bluesartiesten hoor je steeds weer baslijntjes en zijn speelstijl heeft sowieso al een heel sterk ritmische inslag. Zoals gezegd zit er steeds weer een goede hook in de tracks en dan slaagt hij er ook nog in om er, vaak met gebruikmaking van de slide, allerlei opvallende details aan te brengen. Bij de zang is zijn frasering heel ritmisch en muziek en zang versterken elkaar daarin.
In 2020 schreef ik bij het album White Crow al: “Het gevoel voor melodie van deltablues, de somberheid van grotestadsblues en de warmte van een intieme performance ineen, modern en ouderwets tegelijk.” Daar is niets aan veranderd. Pak de teksten erbij en neem de tijd om het goed te beluisteren. Het is echt de moeite waard.
Binnenkort op deze plaats ook een recensie van het tweede album met Ronni Le Tekrø, Limited Edition Lava Lamp.