Nou was Tim Scott McConnell, want zo heet Ledfoot voor de burgerlijke stand, toen nog actief onder de naam Tim Scott. White Crow is zijn dertiende album, maar het vierde sinds hij in 2007 als Ledfoot verder ging. Hij omschrijft zijn eigen stijl als Gothic Blues. Dat heeft evenveel te maken met zijn verschijning (zwarte kleding, tattoos) als zijn muziek. Die kun je omschrijven als krachtig en donker, de teksten doorgaans als melancholisch of ronduit somber. En dat met een instrument dat vaak eerder wordt geasoocieerd met ingetogener muziek: de 12-snarige akoestische gitaar.
In onderstaande video begeleidt hij zichzelf met naast zijn gitaar alleen een stompbox en liveoptredens zijn ook solo-aangelegenheden. Op dit album heeft hij kiest hij soms voor wat meer – overigens allemaal door hemzelf uitgevoerde – begeleiding en achtergrondzang. Ik vind dat een goede keuze, omdat het voor wat meer variatie zorgt. Live heb je de volledige performance als toegevoegde waarde, op een album moet je het met het geluid doen. Daarnaast wisselt hij spel met en zonder slide af. Luister maar eens naar opener Dead Man Can Do, waarop hij maar een paar keer zijn slide gebruikt, maar dat wel een heel opvallend element oplevert.
Het album is overigens sowieso niet lang. Tien tracks klokken samen op iets meer dan een half uur. In die tien tracks krijg je een mooi palet aan songs: ingetogen en rustig of rauw en verrassend heavy, met een licht aan Johnny Cash herinnerend warm stemgeluid of met meer extraverte, bijtender zang. Dat gevoegd bij de variatie in begeleiding én het feit dat Ledfoot ook als instrumentalist zijn mannetje staat, maakt dat White Crow van begin tot eind spannend blijft. Het gevoel voor melodie van deltablues, de somberheid van grotestadsblues en de warmte van een intieme performance ineen, modern en ouderwets tegelijk.
Ledfoot website