Legion Of The Damned – Slaves Of The Shadow Realm

Weinig verrassingen op Slaves Of The Shadow Realm, het nieuwe album van Legion Of The Damned. En dat is goed nieuws. Het was naar Legion-normen lang wachten (vijf jaar! sinds Ravenous Plague) op dit album. Dat betekent soms dat een band een nieuw geluid of een ‘nieuwe richting’ zoekt, wat niet altijd gewaardeerd wordt door de fans. Niets daarvan bij Legion Of The Damned.
 
De basis voor Slaves Of The Shadow Realm is nog steeds beukende, snelle en agressieve death/thrash-metal met compacte gitaarsolo’s. Afgewogen op een weegschaal met de vorige albums heeft de nieuwe Legion-baby misschien net iets meer aandacht voor melodie en groove. Ook in de songopbouw zit er deze keer meer variatie, zodat de tracks meer een eigen gezicht krijgen. Zanger Maurice Swinkels zet een puike prestatie neer. Hij is opnieuw een stukje gegroeid als zanger. Niet in bereik of variatie, maar wel in aanpak en positionering, zodat hij zijn zwakke punten verdoezelt en zelfs ombuigt naar herkenbaarheid.
 
Enkele tracks van Slaves Of The Shadow Realm kunnen beter bekoren dan die van Ravenous Plague of zelfs Descent Into Chaos, tot nog toe hun beste album. Opener The Widows Breed is meteen één van de sterkste tracks: bijzonder snel en agressief. Andere hoogtepunten zijn Nocturnal Commando, Slaves Of The Southern Cross (met koortjes), de speed-thrashparel Charnel Confession en, helemaal op het einde van het album, Dark Coronation. Die laatste heeft in het midden dan toch relatief lang uitgesponnen gitaarsolo’s en een ietwat vreemd gepositioneerde filmische thriller-outro.
 
Twee keer komt een intro langs die je niet meteen verwacht bij Legion Of The Damned: een piano-intro op Shadow Realm Of The Demonic Mind en een symfonische Within Temptation-intro op Priest Hunt. De eerste werkt beter dan de tweede.
 
Een paar tracks bezwijken net niet onder hun eigen gewicht, in lengte dan. Nochtans haalt huisproducer Andy Classen (Asphyx, Sinister, Rotting Christ, Tankard, …) alles uit de kast om het boeiend te houden tot het einde van elke track. Toch heb je soms al halfweg de track het idee dat het slot al wel mag komen aandraven.
 
Het is nog wat vroeg om al te besluiten of deze Slaves Of The Shadow Realm in de categorie van absolute meesterwerken zal worden opgenomen. Het is een groeiplaat waarin je ook na tien of twintig luisterbeurten nog nieuwe details oppikt. Legion Of The Damned heeft hiermee de lat wel heel hoog gelegd voor releases van andere bands in death en thrash die nog moeten uitkomen.