Legion Of The Damned: we zijn als band hongeriger dan ooit

Legion Of The Damned heeft een nieuw album uit. Slaves Of The Shadow Realm wordt bij de fans en de critici algemeen op applaus onthaald. Het uitgelezen moment om Legion-zanger Maurice Swinkels enkel vragen voor te leggen.
 
We hebben deze keer vijf jaar moeten wachten op een nieuw album. Naar de normen van Legion Of The Damned is dat lang. Is daar een specifieke reden voor?
Ik ben in de periode tussen het vorig en het nieuwe album vader geworden, maar dat is niet de reden geweest dat het album wat langer op zich liet wachten. Sterker nog, ik heb een week voordat mijn vriendin ging bevallen nog gespeeld op With Full Force in Duitsland. De reden is dat ik na de release van Ravenous Plague voelde dat ik lucht moest creëren. Sinds 2006 was het constant spelen, opnemen, festivals en touren. Richard vertrok uit de band en Twan kwam erin, maar we hebben meteen doorgepakt, met festivals en een nieuw album. Op een bepaald moment dacht ik: nu moet de rem erop. Toen zijn wij rustig gaan schrijven aan nieuw materiaal. We hebben niet geforceerd naar een deadline toe gewerkt. Achteraf gezien was dat een goede beslissing, want we zijn als band hongeriger dan ooit.
 
Zullen we voor een volgend album opnieuw vijf jaar moeten wachten?
Daar denken we voorlopig nog niet aan. We leven niet van de muziek.  Ik kan mij indenken dat als je ervan moet leven je wel ver in de  toekomst moet plannen. Laten we eerst eens de komende twee, drie jaar van deze plaat genieten en flink wat shows spelen.
 
Slaves Of The Shadow Realm bevat alle klassieke Legion-elementen (snelheid en agressie), met iets meer aandacht voor melodie en groove. Zo stond het in de review op Rockportaal.nl. Kan je je daarin vinden?
Precies zoals je omschrijft. De agressie moest ook blijven in onze muziek. Want dat is de essentie van Legion Of The Damned. Melodie wilden we sowieso al toevoegen en dat hoorde je al op Ravenous Plague.
 
Met de piano-intro en de symfo-intro hebben jullie mij kunnen verrassen.
De intro van Demonic Mind was allereerst een gitaarstuk, maar producer Andy Classen kwam met het idee dit gitaarstuk over te zetten naar piano. Wel wilden we het album niet beginnen met intro, maar moest het meteen knallen. Toch vind ik het zelf belangrijk dat je bij elke nieuw reeks shows die bij een nieuw album hoort een nieuw live-intro gebruikt. Die intro moet ook herkenbaar zijn, zodat het publiek ook weet dat Legion gaat beginnen. We besloten daarom de intro die we live zullen gebruiken, op het album te gebruiken als outro. Ik vindt het super passen bij Dark Coronation en het is een mooie afsluiter. We kunnen deze intro overigens voor zowat elk nummer gebruiken, zodat we daar live niet altijd Dark Coronation na hoeven te spelen.
 
Andy Classen was opnieuw producer. Dat is hij al sinds jullie nog als Occult bezig waren. Waarom kiezen jullie steeds opnieuw voor hem?
Andy is er vanaf het begin bij en hij kent ons door en door. Daardoor  werkt opnemen met hem gewoon goed. Hij stond ook mee aan de wieg van ons succes bij Malevolent Rapture en Sons Of The Jackal en weet ook als geen ander hoe belangrijk onze albums zijn. Want bij elke release is er toch altijd wel een zekere druk. Hij weet ook dat elk album toch iets anders moet klinken, maar wel de heaviness en agressie moet behouden. Wat ook telt is dat zijn studio dichtbij is, maar ook weer niet zo dichtbij dat je op en neer kan rijden. Andy kan ons ook als geen ander pushen en hij is een echte perfectionist. Als ik zou zeggen na drie opnames dat het prima is, zal Andy mij toch nog vragen het nog een vierde en vijfde keer te proberen. Omdat hij weet dat ik het wellicht nog beter kan.
 
Er was één album waarop jullie met een andere producer werkten. 
We zijn één keer ‘vreemgegaan’, op Descent Into Chaos. Dat heeft ons de slechtste verkoopscijfers van alle Legion-albums opgeleverd. Achteraf kan je er moeilijk de vinger op leggen waar het aan schortte, de inspiratie voor de tracks, liepen die niet lekker genoeg, of was het toch de productie? Wat ik wel weet, is dat veel fans klaagden over het geluid. Dat album klonk niet echt meer als Legion Of The Damned en onze fans vroegen dat we opnieuw Andy bij gingen opnemen. Voor ons was een andere producer zeker een ervaring om eens te proberen. Vooral ik was benieuwd naar wat een andere producer met onze muziek kon doen. Ik vind Descent Into Chaos nog steeds een sterk album. Er staan gave nummers op en de productie is helemaal niet slecht, maar het klinkt wellicht anders dan Andy Classen.
 
Is artistieke vrijheid of het kunnen kiezen van de producer een issue in de gesprekken met het label?
Het label heeft eigenlijk nooit beslist naar wie wij gaan. Voor Slaves Of The Shadow Realm overwogen we om bij een vriend op te nemen en dan alles te mixen bij Andy Classen. Daar zou het label dan ook genoegen mee moeten nemen.
 
Jullie bestaan al flink wat jaren met maar een paar wissels in de bezetting. Wat is het geheim?
Er is geen geheim, maar ik denk dat broederschap de belangrijkste factor is. Ik speel met Erik (drummer) al bijna 30 jaar in deze band en we hebben nog nooit ruzie gehad. Hij voelt als een broer. Ik zie hem dan ook één keer in de week en dat al bijna 30 jaar lang. Wij repeteren immers ook wanneer geen shows gepland staan. Het samenkomen in het oefenhok is een stukje een sociaal gebeuren en plezier. We zorgen dat alles wat we als band doen gezellig blijft, met veel lachen en kameraadschap. Geld is nooit een issue geweest binnen de band. Ook zorg ik ervoor dat als we in het buitenland spelen we altijd wel een verzetje hebben: excursies, torens, lekker uit eten gaan, een kabelbaan meepakken in bijvoorbeeld Colombia,  een biertour in Costa Rica, enz. Dat houdt de sfeer top.
 
Je geeft vaak aan dat jullie in Japan willen spelen. Is daar een speciale reden voor?
Japan lijkt mij gewoon super om daar eens te kunnen spelen. We hebben al op zoveel plekken en landen gespeeld: Rusland, Turkije, Panama, Costa Rica, Mexico, Chili, Brazilië, Argentinië, Singapore, Bangkok, de Filippijnen, Dubai en zelfs Beirut in Libanon. Japan of Australia zou natuurlijk dan ook echt gaaf zijn.
 
Ook de VS en Australië staan nog op jullie verlanglijstje. Hoe hebben jullie zicht op jullie populariteit in die landen?
Ik volg nauwelijks iets specifiek per land, of het nu verkoop, downloads of clicks is. Het enige dat ik weet, is dat fans vragen of we eens naar Australia of Amerika willen komen. En je merkt natuurlijk ook aan de interviews die je geeft in bepaalde landen of Legion daar leeft. Shows in Zuid-Amerika of Azië zet ik zelf op, dus zonder boekingskantoor. Het is dan net de goeie deal bespreken en er moet ook interesse zijn natuurlijk.
 
Je hebt laatst zelf een korte tournee opgezet doorheen Azië. Iets waar je heel wat tijd en moeite in stopt en dat doorgaans door een management of tourbooker gebeurt. Was dat eenmalig?
Ik steek daar enorm veel tijd in. Maar weet dan ook echt alles vooraf op die tour: tot hoe laat is de bar open in het hotel, welke restaurants liggen er in de straat van het hotel, hoever is het hotel van de venue en zo kan ik nog honderden zaken opnoemen. Ik ben redelijk zorgzaam en wil dat mijn band niets tekort komt. Wij zijn ook vrij makkelijk in de omgang als het gaat om dit soort optredens, maar laat je ons barsten of is er toch iets niet goed geregeld, dan kun je mij beter uit de weg gaan. Ik vind het superleuk om dit te organiseren en je moet ook niet vergeten dat ik dit al doe sinds 1992, toen ik met de band begon. Het is het altijd waard om shows te doen in dat soort landen, ook al komen er 100 of 150 mensen kijken. Fans waarderen ons enorm in Zuid-Amerika of Azië en daar doe je het voor.
 
Is metal universeel of reageren concertbezoekers op de Filipijnen anders dan in Venlo?
Inzake nummers maakt het niet zoveel uit. Natuurlijk kijk je wel waar je speelt en hoe vaak je er al eerder gespeeld hebt. In Duitsland liggen onze nummers en setlist anders dan bijvoorbeeld in de Filippijnen. De fans daar zijn natuurlijk absoluut niet verwend inzake death en thrash, dus gaan dan ook helemaal uit hun plaat op onze shows!
 
Waar Nederlandse bands al eens over klagen is dat ze in het buitenland harder gewaardeerd worden dan in Nederland zelf. Heb jij ook dat gevoel?
Dat klopt helemaal. In Nederland wordt er toch vaker gekeken met een blik van: ‘Ach, wat hun doen kan ik ook’. Je krijgt hier meer waardering als je uit Amerika komt. Dat moedigt niet echt aan om te spelen in Nederland. In Duitsland is dit net het tegenovergestelde. Beginnende en bekendere Duitse bands worden in eigen land wel enorm gesteund door fans.
 
Stel dat je retro-actief alsnog jullie beste liveshow als album kan uitbrengen, welke show zou dat dan zijn?
Er is nooit echt een perfecte show. Of het publiek gaat super tekeer, maar dan is soms je geluid allerbelabberdst. Of het geluid is perfect, maar dan is het publiek te mak. Als het dan gaat om sfeer, dan zou ik zeggen onz show in Davao City (de Filippijnen) voor 400 man. Maar ik ben zelf niet zo’n grote fan van live-albums.
 
Deze zomer staan jullie al voor de zesde keer op Graspop. Went dat of blijft dat iets bijzonder?
Dat blijft absoluut bijzonder. Wij zien onszelf niet als een grote, populaire band. Wij voelen ons nog steeds die ‘eenvoudige’ Limburgers die ooit een bandje zijn begonnen. Het is dan voor ons ook nooit vanzelfsprekend om op PartySan, Graspop, Wacken of Summerbreeze staan en elke keer als je daarvoor geboekt wordt, blijft dat super bijzonder. Zeker als je ziet dat sommige (grote) bands daar maar één keer of soms nooit hebben gestaan.
 
De verzamelde headliners van Graspop, Wacken, Hellfest, … het heeft soms iets van een bejaardenhuis. Moeten we die bejaarden overladen met erkentelijkheid of is het een zielig geld-graaien?
De meningen daarover zijn verdeeld. Neem nu al die bands die hun afscheid aankondigen, terwijl je weet dat die moeten leven van hun muziek. Wanneer het dan misschien een tandje slechter gaat, moeten zij anders gaan inzetten en ze kondigen dan een afscheidstour aan en opeens hebben ze wel opnieuw stadia vol. Dan blijkt dat geld toch wel belangrijk is. En ik snap het ook wel, als ik nu zou stoppen, zou ik wellicht na 5 of 8 jaar er ook aan denken om toch nog eens te spelen en als je dan voor een optreden een groot bedrag krijgt – tja…ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het dan zou laten liggen. Echt nieuwe headliners komen er niet echt meer bij, dat is wel jammer. Het is meestal toch weer Slipknot, Maiden en dat soort bands en iedereen heeft die al tig-keer gezien.
 
Hoe lang doen jullie voort met Legion Of The Damned? Zien jullie jezelf als bejaarde nog headlinen op Dynamo?
Geen idee! Wij gaan door zolang het ons nog plezier geeft en onze gezondheid het toelaat.
(foto: (c) Tim Tronckoe/Napalm Records)