Legion – Rising

Ik ken wel wat workaholics in de muziekindustrie die aardig productief zijn. Zo was Lemmy Kilmister van Motörhead erg stabiel in zijn werkritme en daarnaast mogen we Neal Morse ook bestempelen als een hardwerkende en productieve muzikant die ons op veel fronten regelmatig van nieuw werk bedient.
Phil Vincent slaat voor mij alles. Niet alleen brengt hij regelmatig onder zijn eigen naam albums uit. Hij participeert ook nog eens in de bands Tragik, Legion, D’Ercole, Circular Logic en CranstoN en zijn discografie beslaat ondertussen 45 (!) albums sinds 1996.
Legion is een band waarmee hij in 2019 weer een album uitbrengt en dat is bijzonder, omdat de band door mismanagement en slechte contracten een aantal jaar geleden de handdoek in de ring gooide. Totdat Rock Company er weer wat vaart achter zette en met Legion het laatste wapenfeit uitbrengt. Het album heet Rising en leuk detail is het feit dat het eerste (solo) album van Phil Vincent dezelfde naam heeft. Is de cirkel nu rond of is het de start van een nieuw hoofdstuk?
Productiviteit heeft niet altijd met kwaliteit te maken en zeker niet met diepgang. Met de kwaliteit zit het bij Legion wel goed want op Rising speelt de band gedreven en passievol melodische metal. De sfeer is er één van rock dat lekker in het gehoor ligt en sterk een paar decennia teruggaat.
De tien composities zijn netjes opgebouwd en zijn herkenbaar door aanstekelijke eenvoudige refreinen die je snel meezingt.
Het gevoel grijpt terug naar de jaren zeventig en tachtig. Full Moon Rising en How Does It Feel geven me het gevoel van warmte en herkenbaarheid en zijn geschreven in de stijl van de hottest band in the world Kiss. In Maybe Now blijven we zo rond de jaren zeventig hangen en is de samenzang uitstekend geplaatst in de vibe van de compositie. Een beetje Boston, Amerikaanse rock terwijl een compositie als Nothin’ To Me bijvoorbeeld doet denken aan de sing alongrock van New England (dat heel toevallig geregeld werd geproduceerd door Paul Stanley).
Het album glijdt zo rimpelloos voorbij. Soms voortkabbelend in Only The Strong Survive (dat kenmerkend kan zijn voor de band zelf) waar de gitaarsolo uit het boekje je streelt of in het zwaar aangezette Found Out The Hard Way (dat kenmerkend kan zijn voor de band zelf) waarin gebruik wordt gemaakt van een stevige riff en waar de zang van Phil lijzig is ingebed in het zware karakter.
Samenvattend is Rising gewoon een lekker album om te beluisteren. Kippenvel krijg ik er niet van, maar het album straalt rust uit en is op ieder moment van de dag geschikt om af te spelen. Phil Vincent maakt niet altijd albums die me aanspreken, maar met Rising van Legion weet hij me wel weer te bekoren.