Live In Concert is opgenomen in Bibelot, Dordrecht, met een band die is aangevuld met percussionist Martin Verdonk, toetsenist Rick Linzel en achtergrondzangeressen Maaike Adegeest en Djoeke Boomsma. Die zijn niet allemaal ieder nummer even prominent of zelfs überhaupt aanwezig, maar het maakt dat de band nog iets meer ruimte heeft om variatie in de songs aan te brengen en dat wordt naar hartelust gedaan.
Maar uiteindelijk draait het vooral om gitarist Leif de Leeuw, zanger/gitarist Sem Jansen en de ritmesectie Tim Koning (drums) en Boris Oud (bas). Ik heb het al eens eerder gezegd: de Leif De Leeuw Band draait bepaald niet alleen om de naamgever. Hij is weliswaar een van de beste bluesgitaristen van ons land, maar dit is echt een band. De Leeuw kan alleen zo uitblinken omdat Sem Jansen, Tim Koning en Boris Oud een rotsvaste, swingende basis leggen voor zijn gitaarspel. Daarnaast is het stemgeluid van Sem Jansen ook van de buitencategorie: helder, met veel power en heel herkenbaar.
Er zijn op dit album tien songs van samen vijf kwartier. Vier van Until Better Times, twee van de debuut EP Deluxe en maar eentje van Leelah, namelijk Never Giving In. Daarmee ontbreekt de titeltrack van dat album, mijns inziens de klapper van dat album. Gek genoeg mis ik die track helemaal niet. Er zit een fantastische flow in het album, waarbij van-dik-houten-zaagt-met-planken bluesriffs en volle-kracht-vooruit-solo’s worden afgewisseld met prachtig ingetogen momenten. Een voor mij verrassend hoogtepunt is Once And For All, wat eerst heel klein en breekbaar opbouwt en vervolgens naar een spetterend einde toewerkt. Het is iedere keer weer negen minuten kippenvel voor mij.
Er zijn drie covers te vinden op dit album: Fire In The Kitchen van Warren Haynes, Jimi Hendrix’ Little Wing en als afsluiter The Allman Brothers’ Whipping Post. Zeker die laatste is, hoewel gewaagd, geen verrassing. De Leif De Leeuw Band speelt ook concerten onder de titel Leif de Leeuw Band plays Allman Brothers Band. Later in het jaar volgt er weer zo’n reeks concerten. Ook elders is die Allman Brothers-invloed te horen, in het intro van Getting Older bijvoorbeeld.
De klasse druipt er vanaf bij Little Wing en Whipping Post. Het zijn bijna doodgecoverde nummers, maar deze band weet weergaloze versies neer te zetten. Luister eens naar Little Wing: een heel ingetogen versie, waar Leif de Leeuw in de solo niet kiest voor veel noten, maar voor zorgvuldig geplaatste noten. Bassist Boris Oud zorgt voor een mooie jazzy bassolo, waarna naar een fijne climax toegewerkt wordt. Hendrix zelf zou er trots op zijn. Whipping Post draait om de twinsolo’s, en Sem Jansen nog ten overvloede kan laten horen dat de band twéé fantastische gitaristen in de gelederen heeft. Halverwege mogen de ritmesectie en toetsenist Rick Linzel van leer trekken en zo is Whipping Post een fantastisch slot van dit album. Bijgaande video is overigens van een optreden zonder extra muzikanten.
Het debuut Leelah was al fantastisch, maar het is opmerkelijk hoeveel progressie de band in een paar jaar gemaakt heeft. De band blaakt van het zelfvertrouwen, en dat hoor je hier van de eerste tot de laatste seconde. Live In Concert is een mooi, ouderwets live-album. Geen poespas en effectbejag, maar een mooi open gemixte weergave van hoe het echt klinkt. Je kunt alle partijen prima en tot in detail volgen. Het maakt van Live In Concert een fascinerend goed album. Ik reserveer vast een plekje in mijn jaarlijstje.
De komende maanden is de Leif de Leeuw Band met eigen materiaal op pad, daarna met dat van de Allman Brothers Band en rond de jaarwisseling is Leif De Leeuw weer op stap met Jan Akkerman en consorten onder de naam Knight Of The Guitar. Eigenlijk mag je alledrie de gelegenheden niet missen.
Leif de Leeuw Band website