Het Duitse Any Given Day timmert intussen alweer een tijdje aan de weg. Ze noemen zichzelf eerder gewoon metal dan metalcore, maar ze zullen fans van bands als Killswitch Engage zeker kunnen bekoren. Onlangs verscheen hun album Limitless, wat op een positieve review kon rekenen van ons. We spraken met drummer Leon Stiller.
De teksten op de nieuwe plaat zijn weer erg ‘’empowering’’ en positief. Is die boodschap belangrijk voor jullie?
Eigenlijk wel. Ik denk dat dat min of meer het doel was bij het schrijven van dit album, omdat het laatste album dat we uitbrachten Overpower was in 2019. En iedereen weet wat er na 2019 gebeurde toen COVID kwam en de hele wereld trof. Dat waren drie heel moeilijke jaren voor iedereen. En nadat de COVID-pandemie min of meer voorbij was, begon de oorlog in Oekraïne. En nu zitten we met in de situatie in het Oosten. Er is zoveel negativiteit in de wereld. We kunnen onze emoties uiten door muziek te schrijven. En natuurlijk weerspiegelen die soms negatieve gedachten. Wij wilden de andere kant opgaan. We wilden wat hoop geven, mensen opbeuren en hen echt bij elkaar brengen. Dat is eigenlijk altijd al ons doel geweest, ook op de vorige albums ervoor. Maar ik denk dat we er deze keer nog een schepje bovenop hebben gedaan.
Volgens mij gaat het nummer Apocalypse over de pandemie?
Min of meer. Apocalypse is eigenlijk het oudste nummer op het album. Het werd geschreven aan het begin van de pandemie, toen alles echt slechter en slechter werd en de lockdown kwam en iedereen helemaal van streek was en niemand echt wist hoe alles verder moest. In het begin was de situatie behoorlijk apocalyptisch, zogezegd. Er was natuurlijk meer dan alleen een pandemie. Er zijn altijd milieucrises, rampen en dergelijke. Eigenlijk is elk nummer dat we schrijven iets wat we op dat moment voelen en iets wat om ons heen gebeurt.
Op het nummer H.A.T.E werken jullie samen met Annisokay. Hoe kwam dat tot stand?
Het is eigenlijk een grappig verhaal. Annisokay komt net als ons uit Duitsland en ze bestaan al 10 jaar net als ons. Toch hebben we hebben eigenlijk nooit echt iets samen gedaan. We hebben niet eens op dezelfde dag op festivals gespeeld. We hebben nooit samen getoerd of zoiets. En het kwam op een punt dat mensen hen en ons berichtten vroegen of we elkaar wel aardig vonden. Onze gitarist Andy en de gitarist van Annisokay, Christoph, zijn allebei de breinen achter de bands en ze schrijven alles, nemen alles op, enzovoort. Andy en Christoph namen contact met elkaar op en ze dachten van, hé, we zouden samen een nummer moeten doen. Dat resulteerde erin dat Andy en Christoph elkaar ontmoetten in de studio van Christoph met nog een vriend, Benny Richter. Benny is een producer en maakt zelf muziek. Samen schreven ze het nummer. Het publiek lijkt het te waarderen. We hebben het al twee keer gespeeld tijdens onze laatste show van het jaar en de laatste show van Annisokay.
Van alle nummers die jullie konden coveren, waarom juist Diamonds van Rihanna?
Ik ben pas bij de band sinds 2019, maar ken het verhaal daarachter wel. Het was denk ik in 2012 toen het originele nummer in de hitlijsten stond. Andy sloot zichzelf op in zijn kamer en schreef deze cover. Hij liet het de band horen, maar Dennis wist niet zo zeker of hij wel een popnummer, een Rihanna-cover wilde zingen. Dat was destijds niet zo populair voor harde bands. Toen ze het het instrumentale deel van Andy hoorden was iedereen echter meteen voor. En ja, de rest is geschiedenis.
Het pakte goed uit. Jullie hebben ook de Scorpions gecoverd. Dat was denk ik meer voor de hand liggend. Ook een geweldige cover. Welke populair nummer zou je zelf willen coveren?
Het zal nooit gebeuren, maar ik jam graag op nummers van Ariana Grande. Dus mijn persoonlijke favoriete nummer om echt een metalcover van te maken, zou haar nummer Positions zijn. Maar ik denk niet dat dit ooit zal gebeuren. Is er al een moderne metalcore-versie willen van Aha’s Take On Me? Ik weet niet zeker hoe het zou werken, maar het zou geweldig zijn.
Heb je favoriete shows of festivals die je gespeeld hebt in 2023?
Graspop was geweldig. Dat was de eerste keer dat we Get That Done live mochten spelen. We speelden in een tent, maar we hadden gewoon pyro, dat had geen enkele band in de tent. Het publiek ging helemaal los. Het was nog spannend ook. Eerst zou onze drumtech, Silas, me vervangen omdat ik een zere keel had en moest veel hoesten. En ik had de dag ervoor koorts en wist niet eens of ik kon spelen. Silas leerde eigenlijk alle nummers in één of twee nachten. En op de dag dat we in België aankwamen besloot ik beter genoeg te zijn om te kunnen spelen. Om Silas te bedanken heeft hij toen toch Apocalypse gespeeld. Dat was geweldig, omdat ik de band kon zien spelen vanaf de zijkant van het podium en het publiek kon zien. Normaal, als we live spelen en ik draag mijn bril niet, zie ik niet zoveel van het publiek. En het was echt fijn om even een korte pauze te hebben en gewoon naar de jongens te kijken.
Het jaar 2023 zit er net op. Ben jij het type die een Album Of The Year list heeft?
Jawel. Het is misschien wel het meest stereotiepe antwoord op dit moment, maar voor mij is het beste album van 2023 van Sleep Token. Ik was daarvoor nog geen fan maar wel sinds het nieuwe album. En nu ben ik een volledige fanboy. Ik kan gewoon niet genoeg van ze krijgen. De muziek moet even bij je groeien, je moet er even naar luisteren. Toen mijn hoofd eigenlijk begon te begrijpen wat ze deden, merkte ik dat ze geweldige tekstschrijvers zijn. Ze schrijven hele goede teksten en hun muzikaliteit doorbreekt grenzen en past niet in één genre. En natuurlijk is de drumbezetting geweldig.
Hoe ben je begonnen als drummer?
Ik was altijd aan het drummen. Ik groeide op als enig kind in Duitsland. Dus wanneer ik me verveelde, pakte ik lepels of zoiets en een prullenbak. Ik keerde het om en begon gewoon op alles te slaan. En op dat moment dachten mijn ouders niet echt aan muzikale educatie of zoiets. Ze dachten, ‘’Oké, hij verveelt zich een beetje. Het zal zichzelf na verloop van tijd wel oplossen.’’ Op een gegeven moment in mijn leven raakte ik geïnteresseerd in muziek. Toen ik in de vijfde klas op de middelbare school kwam, moesten we kiezen in welke klas we wilden. En er was A, B en C. En klas B was de orkestklas. Je kon daar een instrument leren en in iets als een orkest spelen. Dus ik ging daar naartoe en begon eigenlijk met trombone. Een vriend in mijn klas speelde drums. Ik kreeg de kans om hem te zien spelen in een klein concert met een schoolband. Ik vond dat echt gaaf. Rond die tijd begon ik pas echt iets van een muzieksmaak te ontwikkelen. Ik luisterde veel naar Queen in die dagen. Op een dag zag ik een concert van een coverband van Queen. Op dat moment was ik verkocht. Dus ik zei, oké, mam, ik ga me inschrijven voor drumlessen. En het maakt me niet uit of je wilt dat ik het doe, maar ik ga het gewoon doen. Ik was toen een jaar of elf. Achttien jaar geleden alweer. Dat was het startpunt. Daarna kreeg ik mijn eerste drumstel. Het was zoiets als de E-Drum, maar 15 jaar ouder. Als je het ziet, lijkt het op de drumset van Guitar Hero. Vanaf dat moment speelde ik zo’n drie tot vier uur per dag, leerde veel op de muziekschool en speelde de nummers die ik wilde horen. Na verloop van tijd verveelde ik me een beetje met Queen en dat soort dingen en wilde ik iets spelen dat uitdagender was. En toen ontdekte ik de metal, zoals de oude As I Lay Dying, Bullet For My Valentine, Suicide Silence, dat soort dingen. En zo werd ik een metaldrummer.