Aphelion borduurt voort op Pitfalls, de vorige plaat van Leprous. De Noorse progrock formatie heeft dan ook geen enkele reden om te veranderen gezien het hoogstaande niveau van de muziek en het succes die het oplevert. Tekstueel gezien is dit album weer een zeer persoonlijk album geworden. De twijfels en geestelijke toestand van zanger Einar Solberg krijgen alle ruimte. Zijn stem gaat van laag naar falset hoog. Zelfs de bijna grunt schreeuw heeft, hoewel slechts voor een paar seconden, een plekje gevonden op deze plaat (Nighttime Disguise). De techniek van de muziek wordt in alle nummers gecombineerd met emotie. Grootste verdienste blijft dat de Noren technische hoogstandjes weten te verpakken in aanstekelijke en wonderschone nummers. De opbouw, de (samen)zang en het samenspel van de verschillende muzikanten staan constant in het teken van het brengen van het beste liedje. Er is voor de gedoodverfde progressieve rock liefhebber een hoop te genieten. Tegendraadse ritmes, inventieve breaks en hard-zacht elementen zitten in elk nummer verpakt. Leprous zit vol met melodie. Niet alleen in de samenzang, maar ook in het verpakken van hard naar zacht of zacht naar hard. Dit doet de band constant met beleid. Als luisteraar wordt je in de verandering van sfeer stap voor stap meegenomen. De afwisseling wordt niet als schokeffect gebracht. Om dit alles nog een extra dimensie te geven zijn ook strijkers en blazers opgetrommeld (zoals in opener Running Low, Have You Ever? en The Shadow Side). Ook die klassieke instrumenten worden gebruikt om het liedje te ondersteunen. Het werkt prima als aanvulling op het toch al rijke geluid van de band. Aphelion kent geen enkel zwak nummer. Het is van het begin tot einde genieten van een band die zijn beste fase kent. Het is duidelijk dat de band daar weinig absolute kracht (lees: metal) voor nodig heeft. Er is juist ruimte voor rust, kalmte, harmonie en melodie. Luister bijvoorbeeld naar Out Of Here, Silhouette, het meer op samenzang en piano georiënteerde All The Moments, de fantastische harmonie in On Hold en de emotie van Castaway Angels. Dat de productie geweldig is helpt om de verschillende muzikale kunststukjes nog beter te doorgronden. Absoluut een plaat voor de jaarlijstjes.
Leprous