Letters From The Colony – Vignette

Wars van de paden binnen de diverse metalgenres etaleert Letters From The Colony het album Vignette. Een album dat elementen uit de deathmetal, metalcore, progressieve metal en mathmetal verenigt in een prachtig stuk muziek. Verwacht daarom geen standaard composities van deze Zweden, want in iedere compositie weet de band je te verrassen met onverwachte wendingen en repeterende onregelmatigheden die het geheel bijzonder aantrekkelijk maken.
Het is ook wel de reden dat de line-up die momenteel bestaat zeer langzaam tot stand is gekomen met het bijzondere detail dat zanger Alexander Backlund eigenlijk de muziek van Letters From The Colony produceerde, maar onverwacht toetrad tot de band nadat hij plots moest invallen voor een live-optreden. Hij wist als geen ander hoe de muziek kon en moest klinken en werd binnen gehaald als de vaste zanger van de band.
Over de hele linie is Vignette een mix van het technische van Moebius of Periphery, het complexe van Opeth, de kracht van Gojira en de melodiestructuren van Caliban. En het werkt uitstekend.
Het meest representatief voor dit geluid is misschien wel de compositie Glass Palaces dat krachtig neergezet is en waarin ritmesectie en gitaar zich regelmatig asynchroon lijken te bewegen binnen het geheel maar altijd weer netjes bij elkaar komen en waarin de zangmelodie van Alexander het geheel lijmt. Maar ook titelnummer Vignette (dat ruim twaalf minuten weet te boeien) biedt het beste van alle werelden. Vanuit een deathmetalcoresetting beweegt het geluid zich naar een introvert progressief metalstuk waarin een jazzy inslag, mede door toedoen van het gebruik van een saxofoon, vanwaar ze de spanning weer aardig weten op te krikken en het geheel aan kracht toeneemt met drummer Jonas Sköld als aangever. Als luisteraar word je continu getrakteerd op progressieve hoogstaande melodieën en heeft Letters From The Colony het lef om zelfs het geluid van een rendier in te passen in het geheel. Het repeterende polyritmische accent houdt je aandacht gevangen in een allesomvattend muziekfeest. Alsof Meshuggah, Opeth en Riverside hebben besloten om samen te gaan jammen.
Dat repeterende is trouwens één van de troeven van Letters From The Colony. In het polyritmische deathmetalfeestje Galax komt het reeds naar voren nadat een mooi emo-gitaargeluid in een metamorfose is uitgegroeid tot een krachtig volwassen geluid. Ook in onder meer The Final Warning, Cataclysm en Terminus overheerst de onvoorspelbaarheid in onregelmatige ritmes die op een geweldige manier domineren. En dat alles over de grenzen van de metalcore en de deathmetal die bij elkaar het geheel een opzwepend karakter meegeven. Vooral in Terminus wordt er driftig geëxperimenteerd met de ritmes waarbij de krachtige zang van Alexander de kers op de taart is.
Vignette is een verrassend mooi album dat enorm fascineert. Letters From The Colony heeft ervoor gezorgd op het album dat de complex technische structuren met elementen uit diverse metalgenres enorm aanspreken en zeer tot de verbeelding spreken. Vanuit de wolkenzachte stukken tot en met de granieten episodes.
Ik weet nu al bij het afsluiten van deze review dat ik wanneer ik het album voor de zoveelste keer beluister, ik een flink aantal aspecten in bovengenoemde review ben vergeten te vermelden over dit zeer prettig complexe album dat beetje bij beetje de werkelijke schoonheid prijs geeft.