Net als je denkt dat je een luie vrijdagavond op de bank gaat plannen schiet er op Facebook nog een leuk festivalletje voorbij. Eentje die ik niet mag laten schieten. Leviathanfest is een reizend metal fest dat Nederlands talent vanuit de underground naar nationale en internationale podia plaats. Een mooie kans om beginnende bands een schop onder de kont te geven naar grotere podia. De line up is ook niet mis. Met maar liefst vier bands uit Nederland en de headliner uit Frankrijk beloofd dit een moddervet feestje te worden. Bij aankomst in Tilburg staat er al een gigantische rij die staat te wachten om de 013 binnen te gaan. Gelukkig hoef ik niet een keertje in die rij aan te sluiten maar loop ik deze fluitend voorbij. Ik zoek het vandaag kleiner op. Deze keer het voor mij onbekende Tilburgse Extase.
De zaal is nog dicht als ik de Extase binnen treed. Op de achtergrond klinkt een soundcheck. Op tijd begint Mistral aan zijn set. Deze Tilburgse band laat een strakke set schizofrene metal horen. Het is nog rustig in de zaal maar de band weet het aanwezige publiek wel te boeien. Mede door de verschillende stijlen die zij ten gehore brengen maakt het een interessante band om te horen en te zien. Dat deze band nog maar kort bestaat is niet te merken. Vol overgave staan ze op het podium en zorgen voor hier en daar wat knikkende hoofden bij het aanwezige publiek. Onder het genot van een pilske is het leven goed in het Tilburgse Extase. Een half uur vliegt voorbij en is het tijd voor de tweede band van deze avond.
Na een supersnelle ombouw van een kwartiertje inclusief soundcheck is het tijd voor Ill Trusted. Deze niet onbekende band voor mij start vol gas zijn set. Lead zanger Gyze moet duidelijk wat frustratie kwijt en dat is goed te horen. Zijn scheur trek hij meerdere keren behoorlijk open waardoor de nummers nog meer tot zijn recht komen. Tim lijkt een probleem te hebben met zijn gitaar en verdwijnt voor heel even van het podium. De rest van de band speelt zonder Tim vol enthousiasme verder. De zaal loopt inmiddels al wat voller en de band weet hier en daar wat mensen zover te krijgen dat de hier en daar knikkende hoofden transformeren in wat kleine danspasjes. Ook Zanger Simon van Mistral doet nog een nummer mee wat het een vette set maakt om naar te kijken en luisteren. Zowel Gyze als Simon weten het publiek zonder moeite om hun vingers te winden en voor zich te winnen. Net als de band goed op dreef is kondigt de band hun laatste nummer van de avond aan. Als het publiek schreeuwt om nog een liedje is daar helaas geen tijd voor. Jammer maar helaas! De speeltijd staat vast en de volgende band staat al te trappelen om hun spullen op het podium op te bouwen. Eerlijk is eerlijk, een kwartier ombouwtijd is echt heel erg weinig. Als je langer bezig bent met ombouwen gaat het van je speeltijd af. Dat het snelle ombouwen en soundchecken zijn terugslag heeft is ook te merken. De afstellingen door de geluidsman lijken niet helemaal ok met momenten. Zonde, echt wel! Misschien een aandachtspuntje om mee te nemen voor de volgende editie.
Tijd voor Purest of Pain. Over deze band heb ik tot op heden alleen maar goede verhalen gehoord. Vooral gitariste Merel Bechtold zou een sensatie zijn om naar te kijken. Erg benieuwd ben ik dan ook of deze band ook mij kan bekoren. Deze band laat gelijk bij het eerste nummer horen uit welk hout ze gesneden zijn. Een flinke pot Hilversumse death metal wordt op het publiek afgevuurd en deze smullen er van! De band houd flink de vaart in hun set waardoor het publiek opgezweept wordt. Een one man circle pit ontstaat. Helaas is deze geen lang leven beschoren. Na een half rondje stopt de beste man ermee en geeft het op. Wanneer frontman Jesper vraagt om aan onze conditie te gaan werken door mee te gaan springen op een nummer is dat geen punt. Van voor tot achter zijn er mensen te vinden die goed meedoen en dus duidelijk gekomen zijn voor Purest of Pain. De snelle set wordt afgesloten met het nummer Momentum waar onlangs een clip voor is gemaakt. Diep onder de indruk van deze band scoor ik even nog wat te drinken voor de volgende band alweer zijn kunsten mag gaan laten horen.
De vierde band die we voor onze kiezen krijgen is The Scarlet Claw. De set begint iets later dan gepland maar dat mag de pret niet drukken. Extase is inmiddels gezellig gevuld. Vol overtuiging staat frontman Mike op het podium. Krachtige moves zetten daad bij de lyrics. De grunts haalt hij vanuit zijn tenen. Het is een kleine man om te zien maar klinken doet hij als een bouwvakker van twee bij één meter. Heerlijk! Ook hier sneuvelt een gitaar tijdens de set, is ook niet zo moeilijk met al dit gitaar geweld. Na even wat rommelen om een andere gitaar te pakken speelt de band verder alsof er niks aan de hand is. Het aanwezige publiek heeft schijnbaar genoeg bier binnen gewerkt en gaan helemaal los. De lyrics kennen ze uit hun hoofd en een heuse moshpit mag dan ook niet ontbreken. Wat wil je als band nog meer? Heerlijk om deze no nonsens band live aan het werk te zien. Duidelijk is dat we van deze band nog meer gaan horen.
De hekkensluiter van deze avond is het Franse In Arkadia. Hun stage wordt gepimpt met extra kisten waar op gestaan kan worden. Duidelijk is dat deze band al wat langer meedraait. Het plafond is helaas wel laag en ben zeer benieuwd hoe deze band deze kisten zal geen gebruiken. De set begint een half uur te laat, helaas dus minder speeltijd. No nonsens en recht op zijn doel af stormt deze band door hun set heen. Als publiek heb je geen keuze. Stil staan is geen optie! Als je zelf niet tot actie komt dat zorgt de band er wel voor. Meerdere keren is frontman Alix tussen het publiek te vinden en nodigt zo het publiek uit voor een wall of death. Het publiek kan dit wel waarderen en Alix krijgt wat hij vraagt. Menig sprong vanaf de kisten op het podium wordt geplaatst door de gitaristen. De band heeft er duidelijk zin in en geniet met volle teugen van hun publiek. De zaal is inmiddels voor een groot deel leeg gestroomd maar de echte die hards staan er nog! Ook zij genieten met volle teugen. Een dolle boel wordt het en het dak gaat er vanaf wanneer de band een nummer van Hatebreed ten gehore brengt! Zowel Merel van Purest of Pain als Tom van Ill Trusted schieten Alix te hulp met hun vocalen om nog wat meer power in het nummer te brengen. Een heerlijke band als afsluiter van deze avond. Wat mij betreft ook een band waar we nog vaker van gaan horen in Nederland. Ook deze set vliegt veel te snel voorbij en zit de avond er alweer op. Op naar een volgend Leviathanfest!