Na het grote succes van de 30 Years Of River Runs Red-tour was de Amerikaanse rockband Life Of Agony wederom in Europa te vinden. Niet voor een reprise van de eerdere tour, maar de band rondom Mina Caputo deed ditmaal een select aantal podia aan om onder de noemer Up, Close and Unplugged zich van een andere en vooral persoonlijkere kant te laten zien.
Normaliter zou je dan ook verwachten dat een band zoals Life Of Agony in de grote zaal van de 013 zou staan, maar voor deze speciale avond verwelkomde de band iedereen in de Next, de kleinere zaal van het poppodium in Tilburg, waar de stoeltjes al waren klaargezet. Vanavond beloofde dan ook een heel andere avond te worden dan dat we gewend zijn bij een show van Life Of Agony, geen grote massa’s, geen moshpits, geen grootse rockshow.
Wat kreeg het publiek dan wel voorgeschoteld?
Allereerst werd de documentaire The Sound Of Scars vertoond, waarin de fans van Life Of Agony werden meegenomen in het persoonlijke leven van de bandleden van Life Of Agony. Wie de bandnaam zou vertalen zou op zoiets als “een leven vol angsten ofwel ondraaglijke pijn” uitkomen en het bleek gedurende de documentaire dat deze bandnaam niet geheel onlogisch was gekozen. De bandleden van Life Of Agony zijn gedurende een lange periode blootgesteld aan geweld, familie-issues en uiteraard mochten drank en drugs niet vergeten worden. De documentaire toonde daarentegen ook de strijd en lust om te overleven, hoe het te maken in de muziekwereld. Daarnaast kregen de bezoekers ook een persoonlijk kijkje in het transitieproces van Mina Caputo.
Wie altijd al een vraag had wil stellen aan Life Of Agony kon vanavond deze kans grijpen. Aan het begin van de avond was er een inleverpunt voor al deze vragen en deze werden na het vertonen van de indrukwekkende documentaire behandeld. Bandleden Joey Z, Mina Caputo en Alan Robert namen systematisch een aantal vragen door, waarbij er soms heel uitgebreid werd ingegaan over bepaalde gebeurtenissen binnen de band. Naast de voorliefde voor Amsterdam, de liefde voor soundtracks werden ook persoonlijke issues niet geschuwd, waarbij we een zeer emotionele Mina Caputo kregen te zien. De tranen vloeiden, deze Up, Close and Unplugged-setting maakte het dan ook allemaal heel persoonlijk. Dit was geen regelrechte interview-sessie, dit was maar een gathering of friends, of zoals de band de fans noemt, de Life Of Agony Famiglia.
Na de interessante docu en Q&A was het vervolgens eindelijk tijd voor het moment waar velen voor naar Tilburg waren gekomen, de Unplugged-sessie van Life Of Agony. Het podium van de Next was bezaaid met gitaren, maar een drumstel was er niet, drumster Veronica Bellino was dan ook niet present tijdens deze tour. Daarnaast zagen we dat er een mooie intieme sfeer werd gecreëerd met het nodige kaarslicht, wat al snel deed denken aan de bekende Unplugged-sessies van MTV. Al snel zou blijken dat de opzet van deze show wel meer gelijkenissen zou hebben als de shows uit het verleden. Voor deze gelegenheid kondigde Joey Z al aan dat er een heel gevarieerde setlist was samengesteld, nummers van een ver verleden, maar ook zouden er een paar covers op het menu staan.
Er werd vanavond geopend met Wicked Ways, een nummer van het Broken Valley-album en vanaf dat moment was het muisstil in 013, iedereen hing aan de lippen van Mina Caputo en haar Life Of Agony. In deze mooie setting kwam dan ook de muziek en de sterke teksten nog meer binnen. Nadat we eerder al de nodige verhalen over hun jeugd en leven hebben gehoord maken de teksten van Life Of Agony nog meer indruk. De muzikale begeleiding door Alan en Joey was om door een ringetje te halen, de heren wisten wel hoe ze de nummers in een Unplugged-jasje konden gieten. Nadat de heren een aantal nummers hadden gespeeld werd het tijd om een publieksfavoriet te spelen. Onder luid gejuich werd Let’s Pretend ingezet en stilletjes werd dit nummer meegezongen. Nu het publiek toch al van zich liet horen werd het tijd om een cover in te zetten. Niemand minder dan Joey mocht ook de vocalen eens tot zich nemen en Something In The Way van Nirvana werd volop meegezongen. Daarnaast waagde Mina zich aan Redemption Song van Bob Marley, dus wederom prijkte een cover op de setlist.
Zo kende de setlist de nodige verrassingen en was het niet simpelweg een River Runs Red in een akoestisch jasje. De heren hadden het er zich dan ook niet zomaar gemakkelijk vanaf gemaakt. Dat was ook wel te merken na bijna elk nummer, waarbij een boksgebaar werd gemaakt. Men lijkt dan ook opgelucht over het slagen van het optreden. Na het spelen van een nummer van een solo-album, werd het tijd om het Soul Searching Sun-album te belichten, maar niet voordat de fans uitvoerig werden bedankt voor de jarenlange support. De fans van Life Of Agony hadden volgens de band dan ook lang genoeg op hun stoeltjes gezeten en werden voor de laatste nummers van de show uitgenodigd om even weer “up close” te zijn en vooraan bij het podium te komen staan. Dat liet men niet nogmaals zeggen en binnen no-time stond iedereen vooraan om een schitterende versie van My Mind Is Dangerous aan te horen, waarna favoriet Weeds niet kon uitblijven.
De aanwezigen in 013 werden tijdens deze Up, Close and Unplugged dan ook getrakteerd op een meer dan persoonlijke avond. Er werd gelachen en gehuild, maar vooral genoten van een band die normaal het ruige werk niet schuwt. Life Of Agony bleek dan ook van alle markten thuis. Wie overigens Life Of Agony in volle bezetting weer wil zien, ze staan op 13 juli 2024 op Hellmond Open Air!