Het nieuwe album telt slechts tien tracks. Dat is op zich al een beetje jammer, want Life Of Agony is inzake albums al niet echt productief te noemen. In de meer dan 20 jaar dat de band bestaat, is dit nog maar het vijfde album.
In de eerste helft van het album lijkt Life Of Agony zijn ambitie te zullen gaan waarmaken. Het gemiddelde tempo ligt hoog, het geluid benadert dat van de begindagen, het enthousiasme en de agressie druipen eraf en er wordt gemusiceerd op het scherp van de snee. De titeltrack is de perfecte ambassadeur van dit deel van het album. Ook Meet My Maker, Right This Wrong en World Gone Mad liggen lekker in het gehoor.
Voorbij halfweg zakt de plaat evenwel als een kaartenhuisje in elkaar. Het tempo gaat eruit, het enthousiasme is zoek en de songs worden enkel nog gedragen door Mina Caputo, wat nu eens wel en dan weer niet werkt. Caputo is een stuk melodieuzer gaan zingen en toont op dit album een breder stembereik dan vroeger. Ook in de teksten gaat ze tegenwoordig een stuk breder dan vroeger. Maar muzikaal ligt dit eerder in het verlengde van Alice In Chains of Stone Temple Pilots en is de metal van vroeger ver weg. Deze nummers missen vooral een nette groove.
Het afsluitende Little Spots Of You kan je opvatten als een brief van Caputo aan haar jongere zelf. Het abrupte einde zou dan verwijzen naar zelfmoord, maar dat blijft natuurlijk giswerk.
A Place Where There’s No More Pain is een blij weerzien met Life Of Agony.
https://www.youtube.com/watch?v=4i4CCKgWWh8
https://www.youtube.com/watch?v=Dkf9qkopB_0