“Brooklyn’s Finest” Life Of Agony en Biohazard hebben hun krachten gebundeld en tourden ongeveer weken door heel Europa en Engeland tijdens hun UK/EU-tour. Zelf noemden ze het een co-headline-spektakel, dus dat zou betekenen dat beide bands ongeveer eenzelfde speeltijd zouden krijgen en zo allebei de boel compleet op steleten zouden komen zetten. De tour liep bijna ten einde, slechts twee shows stonden er nog op het menu en alvorens de bands zouden afsluiten in de Melkweg in Amsterdam was er nog even een stop bij Doornroosje in Nijmegen ingepland.
Na al die jaren zijn beide bands nog immens populair en niet voor niets was deze unieke show al wekenlang uitverkocht. Menig fan zag Biohazard en Life Of Agony nog op een van de edities van het legendarische Dynamo Open Air of tijdens een van de andere shows die de heren in ons land gaven, want zowel Biohazard en Life Of Agony waren al regelmatig in ons land te bewonderen, maar nooit tijdens een gezamenlijke clubtour. Het moest dan ook voor support LYLVC een gigantische eer zijn om voor deze heren te mogen openen. Zonder enige schroom ging deze enthousiaste en energieke act er dan ook helemaal voor. LYLVC’s opzwepende set bestond dan ook uit de nodige rap, metal en stampende beats, waarbij de vocalen werden afgewisseld door zanger Oscar Romero en zangeres Alyse Zavala. Qua sound deed deze band dan ook wat denken aan Linkin Park, wat op zich een prima opwarmer was voor deze avond. Het publiek had echter niet heel veel oog voor LYLVC, men was eerder bezig om een goed plekje te bemachtigen in de grote zaal, want het werd steeds drukker en drukker in Doornroosje.
Toen het dan ook eenmaal tijd was voor Life Of Agony zag een volgepakte zaal in Nijmegen dat de band rondom zanger Keith Caputo in zeer goeden doen was. Vanaf de allereerste tonen van River Run Reds ging zowel het publiek als de band uit de Verenigde Staten er helemaal voor. De doorgewinterde fans scandeerden de teksten woord voor woord en hielpen zo zanger Keith Caputo door de set heen, want de flinke tour leek zijn stem niet veel goeds gedaan te hebben, maar een ietwat schorre Caputo liet zich niet uit het veld slaan. Daarnaast kon hij altijd nog rekenen op zijn trouwe bandleden die altijd het publiek graag wat opzweepten en opriepen tot een circlepit. Life of Agony speelde helaas geen verassende setlist, de nummers leken veelal op eerder gespeelde sets zoals tijdens de River Run Red-tour, maar wat wel opviel was dat drummer Veronica Bellino steeds meer haar plek in de band heeft weten te bemachtigen en het publiek wist te trakteren op heerlijke grooves. Life Of Agony kon dan ook niks verkeerd doen in Nijmegen vanavond, fanfavorieten Respect, Lost At 22 en I Regret gingen erin voor zoete koek en het publiek bleef maar gaan. Dat gebeurde allemaal onder toezicht van bandleider Keith Caputo, die overigens vertelde in meer Nederlandse plaatsen te hebben gewoond dan menig bezoeker vanavond. Was er dan geen echte verassing vanavond in de set? O jawel! De band speelde We Gotta Know, een cover van Cro-Mags en droeg deze op aan hun vrienden van Biohazard. De set van Life Of Agony eindigde zoals bij veel shows met een vernietigende versie van Underground, waarbij de band en het publiek samen helemaal losgingen.
Het volgepakte Doornroosje was dan ook nu echt helemaal los en klaar voor een vernietigende energieke set van Biohazard en dat kreeg het publiek direct voor de kiezen. Na al die jaren was die andere band uit New York het ook niet verleerd. Met Urban Discipline was meteen het startschot gegeven van een fantastische show. Het verschil tussen Biohazard en Life Of Agony was dan ook meteen gemaakt, Biohazard mag dan wel wat rommeliger en rauwer spelen, maar het energie-level lag dan ook meteen veel hoger Dat was ook te merken aan het losgeslagen publiek, wat maar bleef gaan en gaan. Niet voor niets waren er ook veel bandshirts met het alom bekende bandlogo te zien vanavond. Het startschot van Biohazard bleek ook meteen het statschot van aanhoudend moshpits te zijn. Billy en Bobby haalden alles uit de kast om de boel te doen exploderen en dat lukte de heren al vrij snel. De nummers van de legendarische albums Urban Discipline en State Of The World Address bleken ook vandaag de leidraad van deze show, keer op keer veerde het publiek op bij het horen van deze songs. Inhoudelijk hadden deze songs ook de tand des tijds doorstaan, de strijd tegen racisme en politieke onrust is anno 2025 nog steeds gaande. Biohazard bleef vanavond de boel maar oppeppen en dat resulteerde in een aantal crowdsurfers en zelfs kregen sommigen de kans om een stagedive te maken, hetzij niet allemaal even succesvol. Ook Biohazard had een cover ingestudeerd en We ‘re Only Gonna Die van Bad Religion bleek een schot in de roos. De fans hoefden overigens toch al niet te klagen vanavond met nummers zoals Wrong Side Of The Tracks, Black And White And Red All Over, alsmede Victory en Tales From The Hard Side, alle favorieten kwamen wel voorbij. Biohazard had zelfs een geheel nieuwe track om te laten horen en met Forsaken werd dan ook een prima voorbode geleverd voor nog meer moois. De verpletterende set in Doornroosje kreeg nog meer glans toen Joey Z van Life Of Agony op Punishment nog even mee kwam spelen alvorens het feest in Nijmegen met Hold My Own werd afgesloten. Brooklyn’s Finest waren op hun opperbest en enigszins ademhappend naar wat energie baanden we ons moe en zeer tevreden naar de uitgang van Doornroosje, wat een avond!