Soms heb je zo’n concert waarbij je al voor aanvang het gevoel hebt dat het iets bijzonders gaat worden. Dit was er voor mij zo eentje. Misschien kwam het omdat Life of Agony in Eindhoven altijd nog een succes is geweest, of omdat het de eerste keer zou worden dat ik Keith Caputo zo ontmoeten als Mina Caputo… Of omdat ik zo onder de indruk was van het feit dat Diablo Blvd eerder in de USA opgetreden had dan in Eindhoven en ik blij was ze nu dan live te mogen zien. In ieder geval werd aan mijn verwachting voldaan.
Alex Agnew, frontman van Diablo Blvd laat zien wat het helpt als je een verleden hebt als komiek wanneer je moet zorgen dat het publiek lekker opgewarmd is. Deze grappige Belg is de anti-Urbanus, dat wil zeggen dat waar laatstgenoemde de vleesgeworden lulligheid is, is Alex supercool. Vanaf het eerste nummer weet hij me te hypnotiseren en mee te slepen met de muziek. Ik krijg dan ook kippenvel bij het geweldige “Saint of Killers”.
Alex spoort het publiek aan om wat meer naar voren te komen en mee te doen, en waar veel artiesten daarbij jammerlijk falen in hun opzet krijgt Alex het redelijk voor elkaar. Zo merkt hij op dat de dames zich meer als kerels gedragen voor in de zaal, wijzend op een aantal headbangende dames voor het podium. Dat is toch zeker een mooie aanmoediging voor de heren in de zaal zich ook wat meer te laten zien en horen.
Ik moet denken aan een stukje uit een conference van Alex waarin hij bekend dat hij in zijn jeugd regelmatig op zijn kamertje met een komkommer stond te spelen dat hij een rockstar was. Dat oefenen heeft namelijk zijn vruchten afgeworpen want hij is een koning in coole rockposes op de monitors bijvoorbeeld.
Supercool, superstrak. Ik weet zeker dat Diablo Blvd er heel wat Hollandse fans bij heeft gekregen deze avond.
Na dit voorprogramma is het ineens veel drukker geworden in de zaal wat maar weer aangeeft dat de meeste mensen toch echt zijn gekomen voor headliner Life of Agony.
Mina Caputo en de rest van de band krijgen het publiek meteen mee, niet gek ook, want ze kiezen het mega-populaire The River Runs ReD” als openingsnummer. Ik had eigenlijk weinig tijd nodig om te wennen aan de nu vrouwelijke gestalte an Keith Caputo die enige jaren geleden heeft besloten als vrouw door het leven te willen gaan.
Regelmatig gaat ze dan ook het gesprek aan met het publiek over dit onderwerp, zo geeft ze aan dat ze ontdekt heeft dat de meeste transgender-haters stiekem een fetish hebben voor ze, dat we in Nederland perfecte medische zorg hebben voor transgenders en flirt ze nog even met wat mannelijk publiek. De acceptatie door het publiek weet haar zeer te ontroeren, een mooi moment. Nog een keer kippenvel die avond dus.
Andere verwijzingen naar haar nieuwe look komen van gitarist Joey Z (”that chick has the biggest balls”) en Mina laat ook nog even zien hoe haar BH er uitziet. Geen enkel moment echter doet dit alles afbreuk aan de muzikale prestaties en geeft het alleen maar een oprechtheid aan het optreden en het bewijs dat Life of Agony fans een openminded volk zijn.
Er zijn ook wat stagedivers die wat onvoorzichtig zijn, waarop Mina waarschuwt dat we voorzichtig moeten zijn en op elkaar moeten letten als een familie. Haar zorg is deels afkomstig natuurlijk uit het feit dat een fan jaren geleden helaas overleed in de moshpit bij een Life of Agony show. Gelukkig trekt het publiek zich wat aan van haar woorden en inderdaad, er wordt prima op elkaar gelet. Sowieso ervaarde ik een groot gevoel van saamhorigheid in de zaal. Een grote groep mannen en vrouwen van verschillende leeftijden die samen uit hun dak gaan op een geweldige band.
Muzikaal gezien komt alles voorbij wat je zou verwachten in deze greatest hits mengeling, waarbij helaas uit het laatste album wat minder geput wordt. Dat had het optreden net wat meer variatie gegeven.
Persoonlijke favorieten van de avond waren voor mij de uitvoeringen van Underground en Lost At 22. Een groot compliment ook voor de geweldige persoonlijke interactie van Joey Z met het publiek die zich als perfecte tegenpool / aanvulling heeft weten te etaleren van de wellicht wat minder toegankelijke Mina.
De show is intens genoeg om een encore overbodig te maken dus als het laatste nummer is gespeeld kan het publiek dan ook tevreden huiswaarts en komt de band niet meer terug op het podium.
Wat mij betreft is hun volgende encore gewoon weer een volledig optreden in de Effenaar, zo snel mogelijk. Prachtige bands, prachtig publiek, prachtige zaal, prachtige avond.
Life of Agony – Effenaar (Eindhoven) 15/06/2015
449
vorig bericht