Blaze is weliswaar het enige overgebleven bandlid van de originele bezetting maar ook op dit nieuwe album is de typische Lillian Axe sound bespaard gebleven. Nee, het niveau van klassieke albums als Love & war (1989), Psychoschizophrenia (1993) en het sublieme Poetic Justice (1992) wordt niet gehaald maar op The days before tomorrow zijn er voldoende momenten die doen terugdenken aan die tijd.
Vooral de eerste helft van het album is zeer sterk. Babylon, Death comes tomorrow (hoogtepunt), Gather up the snow, The great divide en Take the bullet hebben allen de onmiskenbare Lillian Axe melodieën en refreinen. Blaze is nog steeds een geweldige gitarist en heeft eigenlijk nooit de erkenning gekregen die hij behoort te krijgen. Opvallend is ook dat nieuwe zanger Brian C. Jones uitstekend past binnen de sound van de band omdat hij net als zijn voorgangers een vergelijkbaar stemgeluid heeft met originele zanger Ron Taylor ondanks dat Jones (wederom net als zijn voorgangers) niet over het hoge niveau van Taylor beschikt. Toch is een compliment naar Blaze op zijn plaats die steeds weer de juiste zanger weet te vinden voor Lillian Axe.
De produktie is vrij somber en had wel wat sprankelijker mogen zijn. Een sound alá Poetic Justice zou het album zoveel goed gedaan hebben. Maar dat zal wel een kwestie geld zijn geweest. In ieder geval kunnen fans van Lillian Axe weer even uit de voeten met dit nieuwe werkje.