Limp Bizkit – 013 (Tilburg) 08/08/2016

Aan het eind van de vorige eeuw was Limp Bizkit een van de vlaggenschepen van nu-metal. Dat is best wel een tijdje geleden. Toch wist Limp Bizkit anno 2016 nog binnen no time de grote zaal van 013 uit te verkopen. Even een avondje terug naar onze jaren op de middelbare school. Don’t stop, it’s 1999!
Terugkijkend op de middelbare school was Limp Bizkit toch wel dé band van de brugklas. Je had ook nog The Offspring met Americana, maar Limp Bizkit had onze harten veroverd met Chocolate Starfish and the Hotdog Flavored Water. Mijn eerste exemplaar had iemand voor me opgenomen op een cassettebandje. Het was de tijd dat iedereen zo’n vette ro
de Yankees-pet wilde en dat we naar Rockzone op TMF keken om te zien hoe gitarist Wes Borland zich nu weer geschminkt zou hebben in de nieuwste clip.
En stiekem stond iedereen met diezelfde verwondering te wachten tot de band uiteindelijk op kwam. Zanger Fred Durst – een vissershoedje in plaats van rode pet, maar wel het bekende basketbalshirt, baggy pants, en hoge witte sokken; Wes Borland – in een strak wit pak gehesen en opgemaakt als een Cinco de Mayo-spook. Alsof er niets veranderd is.
De show opent met Boiler, de laatste single van Chocolate Starfish. Een van de vele herkenningspunten die, hoe sneller ze elkaar opvolgen, steeds harder meegezongen worden. Recht voor het podium ontstaat een pit die de hele show blijft. Handen en bier gaan respectievelijk de lucht in en de lucht door. Bij Rollin’ gaat het voor de eerste keer echt helemaal los: tot op de trappen wordt er meegesprongen, en de hele zaal deint op en neer. Even later is het bij My Generation van hetzelfde laken een pak.
Je zou zeggen dat Limp Bizkit een probleemloos avondje had, maar toch zijn er wat kanttekeningen te noteren. De PA van Wes Borland heeft even wat kuren, terwijl Fred Durst aangeeft dat de show niet heel erg georkestreerd is en dat het meer om de beleving gaat. “You give us something, and then we give it back.” Klinkt goed, maar de vibe die na nummers als Rollin’ en My Generation wordt opgebouwd wordt daarna weer om zeep geholpen doordat de DJ nummers of flarden daarvan (DMX, DJ Snake) draait, waardoor we onze handen maar weer omlaag doen. Ook de opkomst van Groningse rappers Dope D.O.D. voegde weinig toe.
En dat is toch jammer. Zeker na het lompe slotstuk van Break Stuff en Take A Look Around gaan we voldaan en bezweet naar huis, in de waan dat het weer even 1999 was; maar we hoefden niet aan het zuurstof, en met een tandje erbij van de band had dat er wel in gezeten.
Setlist: Boiler / Show Me What You Got / 9 Teen 90 Nine / Rollin’ (Air Raid Vehicle) / Hot Dog / Bring It Back / I’m Broke / My Generation / Livin’ It Up / Gold Cobra / My Way / Walking Away / Break Stuff / Take a Look Around
 

Limp Bizkit – Poppodium 013 (Tilburg) [08/08/2016]

8 photos