Linkin Park – Living Things

Ik kan me het eerste album Hybrid Theory van deze in 1996 opgerichte band nog wel herinneren. Iedereen die hem hoorde was gelijk verkocht vanwege het toen erg nieuwe cross-over concept. Het combineerde op een erg originele manier nu-metal met rap. Het album opende lekker stevig en de grunts en screams werden met de raps op een lekkere manier met elkaar gecombineerd. Na het 2^e album Meteora kwam er echter een verzachting in de muziekstijl van de heren, die zich bleef doorzetten in de volgende albums. De grunts, screams en raps maakten steeds meer plaats voor cleane zang, wat naar mijn idee de intensiteit wat deed afnemen.
Dat de schare fans nog steeds aanwezig is wordt bewezen door het feit dat de clip van de nieuwe single “Burn It Down” al ruimschoots 3.1 miljoen keer bekeken is en de facebook pagina van Linkin Park sinds het uitkomen van het album al 300.000 nieuwe leden telt.
Het nieuwe album is qua tempo en intensiteit in dezelfde lijn voortgezet als het vorige “A Thousand Suns”. De songs zijn heel toegankelijk en zijn qua tempo niet al te snel . De deuntjes die het keyboard produceert zijn wel lekker catchy en blijven goed hangen, maar Ook sommige nummers zoals ”I’ll Be Gone” en “Skin to Bone” zijn mij toch wat traag en kunnen mijn aandacht niet lang vasthouden.  In “Until It Breaks” komen de raps wat beter naar voren, echter is dit ook typisch een van de nummer waarin je blijft wachten op een climax, die helaas uitblijft waardoor hij na een paar keer luisteren bijna automatisch geskipped wordt. Het laatste nummer van het album, “Powerless” wordt met veel gevoel gezongen en doet bijna als een ballad aanvoelen. De stem van Chester komt hier goed uit door de uithalen in het refrein en is hiermee een aardige afsluiter van het album.
In totaliteit doet het album me niet zo heel veel. Het zit goed in elkaar en zal zeker door een hoop mensen gewaardeerd worden. Het heeft voor mij echter niet genoeg van de intensiteit van de eerste Linkin Park albums over om de aandacht heel het album lang vast te kunnen houden. De band zelf omschrijft het album als een greep naar het verleden en up tempo. De zang, de melodieuze deuntjes en de pop sfeer overheersen naar mijn gevoel echter door de nummers heen. Dit maakt het een zeer toegankelijk album maakt voor bijna iedereen, behalve voor mijzelf.