Hoewel, Lionheart begon eigenlijk al in 1980 om wegens gebrek aan succes in 1986 weer opgedoekt te worden. De heren in Lionheart bouwden grotendeels daarna aan serieuze muziekcarrières en kwamen pas dertig jaar later weer bij elkaar. Bij de rerelease van Second Nature, oorspronkelijk verschenen in 2017, zit een inlegvel met de bands waarin ze speelden. Een kleine bloemlezing: zanger Lee Small in The Sweet, Shy en Phenomena, gitarist Dennis Stratton in Iron Maiden en Praying Mantis, gitarist Steve Mann in The Sweet en bij Michael Schenker, bassist Rocky Newton ook bij Michael Schenker en drummer Clive Edwards bij UFO, Uli Jon Roth en Pat Travers.
Als Lionheart is het repertoire grotendeels poprock en AOR, met songs die braaf een coupletje-refreintje-coupletje-opbouw hebben, meezingbare refreinen met fraaie koortjes, met een stevige eighties-vibe en met een meer Amerikaanse dan Britse sound. In principe niet zo heel veel bijzonders, er wordt nog steeds veel gemaakt in dit genre. Maar de ervaring van deze heren maakt dat het allemaal klinkt als een klok, zowel in de uitvoering als in de productie van Steve Mann. In die zin is Lionheart erg vergelijkbaar met een band als FM. Het album bevat acht eigen songs en vier covers tussen drie orkestrale instrumentals van Steve Mann. Het gitaarwerk is vaak wat ingehouden en het is zanger Lee Small, de enige die niet in de oorspronkelijke Lionheart zat, die als eerste opvalt. Hij is een prima zanger die kan galmen met een randje soul á la Glenn Hughes in zijn stem. Overigens zijn de koortjes op Second Nature ook niet te versmaden. Tracks als Prisoner of Every Boy In Town worden echt gemaakt door de koortjes. Natuurlijk is er ruimte voor allerlei instrumentale details en solo’s, maar iedere keer volkomen in dienst van het liedje.
De covers op Second Nature zijn best opmerkelijk: Don’t Pay The Ferryman van Chris De Burgh(!) in wat niet anders te omschrijven is dan een AOR-versie, Every Boy In Town van de obscure Britse band Taurus, en als bonustracks op deze rerelease de kersttrack Mary Did You Know van de gospelzanger Buddy Greene – overigens gewoon als ballad uitgevoerd, zonder belletjes of kinderkoren – en een verrockte versie van The Beatles’ Paperback Writer.
Waar je bij genregenoten nog wel eens mentaal uitcheckt na een track of acht – of eerder – daar blijft Second Nature een plezier om naar te luisteren. Ook als je in een niche opereert is het handig als je je vak verstaat. Bij Lionheart hoor je de decennia aan ervaring goed terug.
Lionheart website