Lisa Mills – The Triangle

Loop je net als ik doorgaans om een album met covers heen? Luister dan eens naar dit album met overwegend covers van de Amerikaanse blues zangeres Lisa Mills.
Zo af en toe staat lekkere rhythm en blues muziek op mijn dagmenu. Bij voorkeur de rauwe ongepolijste blues. Oké, Joe Bonamassa is het afgelopen decennium misschien de standaard in dit genre. Maar de overkill aan zijn releases staat mij al een tijdje tegen. Net als het toenemende gehalte aan ‘gladde’ nummers. En laten we wel wezen, de man grossiert naast eigen nummers ook in covers. Nee, doe mij dan maar Lisa Mills.
Op The Triangle staan 14 nummers die bijna allemaal het stempel klassieke rhythm en blues mogen dragen. Her en der is een dosis ‘zwarte’ soul toegevoegd waardoor het allemaal nog lekkerder klinkt. Lisa Mills heeft het album opgenomen gedurende een reis die haar op drie verschillende plaatsen bracht, te weten Memphis, Muscle Shoals en Jackson, Mississippi. Vandaar ook de titel van dit album. Ze bezocht zelfs enkele studio’s waar het originele nummer opgenomen is en nam daar haar eigen versie op. Zoals het Little Richard-nummer Greenwood Mississippi uit 1970, waar de cd mee begint. Zelfs de originele muzikanten doen erop mee. En dat waren en zijn niet de eerste de besten zoals je horen kunt.
De reis en het bezoeken van de plaatsen waar het origineel vandaan komt hoor je duidelijk terug. Lisa Mills zingt de nummers met een passie alsof ze in haar poriën zijn genesteld. Haar licht rauwe stem doet ook nog eens wonderen. Wat dat betreft is Tell Mama zowel muzikaal als vocaal het absolute hoogtepunt van het album. Het nummer is van Etta James en werd oorspronkelijk in 1967 uitgebracht. De 2020-saus die Mills er overheen giet is in een woord geweldig. Maar ook muzikaal is het gedurende drieëneenhalve minuut genieten dankzij vette koperblazers. Het origineel duurt tweeëneenhalve minuut, maar krijgt hier met een duel tussen gitaar en Hammond orgel een minuut extra speeltijd.
Het gros van de covers dateert uit de jaren 50, 60 en 70 van de vorige eeuw. Ondanks mijn geboortejaar 1958 kende ik de meeste nummers niet. Met uitzondering van I’d Rather Go Blind uit 1968 van Etta James. Ik ken dit nummer omdat het een ontelbaar aantal keren is gecoverd (ja, ook door Joe Bonamassa). Een ander hoogtepunt is Someone Else Is Stepping In, oorspronkelijk uit 1982 van Z.Z. Hill. Net als alle nummers gaat ook dit nummer over (een verloren) liefde. De smaakvolle versie van Lisa Mills mag na bijna 40 jaar eigentijds genoemd worden.
Ben je op zoek naar ongecompliceerde en bijzonder goed uitgevoerde rhythm en blues? Begeef je dan in de driehoek van Lisa Mills.