Lissie – Paradiso Noord (Amsterdam) 28-2-2016

In een, ten onrechte, niet tot de nok toe gevulde zaal in Paradiso Noord mocht The Travelling Band het publiek vermaken totdat Lissie het op podium zou betreden.
De band uit Manchester is tevens de begeleidingsband van Lissie, dus dat maakt het geheel weer overzichtelijk. Onder leiding van Jo Dudderidge worden er slechts een paar nummers gespeeld, de band heeft maximaal een kleine twintig a vijfentwintig minuten gespeeld. De band bestaat sinds 2006 en heeft al een aantal albums uitgebracht. Lekkere alternatieve folk, een leuke opwarmer dus. Iets na half negen betreedt Lissie het podium. Het is even afwachten hoe ze gaat klinken, ze heeft wat stemproblemen waardoor ze na afloop niet zal komen signeren in de zaal en een afspraak rond een interview wat moeizaam verloopt. Meteen bij de eerste tonen van Hero wordt het publiek gerustgesteld, het klinkt goed. Heel goed zelfs. Het nummer wordt gevolgd door de twee singles van het album Back To Forever, Sleepwalking en Shameless. Lekker gespeeld, opzwepend en ritmisch.
De sfeer in de zaal is zeer goed, en het publiek reageert enthousiast op de bekende nummers. Stay van het nieuwe album My Wild West wordt gevolgd door het geweldige When I’m Alone van haar debuutalbum Catching A Tiger. Vol overgave wordt het nummer meegezongen door het publiek, dat overigens een mooie mix van jong en minder jong is. Tussen de nummers door neemt Lissie de tijd om met het publiek te praten, onder andere over haar nieuwe album. Ook komt de strijd tegen ALS ter sprake voordat ze het nummer Sun Keeps Risin’  begint. Het nummer is opgedragen aan een dierbare tante die de strijd tegen deze ziekte heeft verloren. Ook vrouwenrechten komen ter sprake, niet zo zeer overtuigend feministisch, maar meer over het feit dat sommige vrouwen het toch veel beter zouden moeten krijgen. En daar gaat het swingende Daugthers over. Tijdens de show wordt er ook wat ruimte ingeruimd voor akoestische versies van Ojai, waarin ze haar vertrek uit Californie bezingt, en Oh Mississippi, een prachtige ode aan de rivier. Dan kondigt ze het waarschijnlijk laatste nummer aan, Shroud, dat vol overgave door een steeds enthousiastere band gespeeld wordt.
Veel moeite hoeft het publiek niet te doen om Lissie terug te zien op het podium, en de laatste twee nummers van de avond zijn Little Lovin’ en In Sleep, beide van haar debuutalbum. Lissie bewijst andermaal een geweldige live artiest te zijn, die ook oog heeft voor het publiek. Tijdens de akoestische versies, die Lissie solo speelt, is het zo stil dat je een speld kunt horen vallen. Dit is publiek die komt voor de muziek, en dit publiek kreeg waar voor zijn geld. Tenslotte nog een groot compliment voor The Travelling Band die een geweldige avond fantastisch omlijst heeft. Degene die nu nog niets van Lissie kent, moet daar toch wel heel snel verandering in brengen.