Kortom, in de USA is deze band altijd veel populairder geweest dan hier.
In 2009 kreeg de band de dood van hun drummer voor de kiezen. Ik was even bang dat dit het einde betekende voor de band, maar gelukkig… Ze zijn terug.
Lit speelt poppunk van een bijzonder commercieel, gelikt gehalte. Gigantische hooks, clean vocals stevig maar toch radio-vriendelijk. Een gladde, vlotte en “zonnig” geluid dat doet denken aan meiden in bikini, koude drankjes en feestjes. Toch valt terug te horen dat ze hun oude drummer en vriend Allen Shellenberger flink missen (Miss You Gone) en weet de goede luisteraar uit de teksten meer te halen dan alleen vrolijkheid. Over het algemeen overheerst die overigens wel, zoals op nummers als ”C’mon.”
Het experiment (lees: een strijkertje zo af en toe) wordt wat minder geschuwd dan op hun eerdere werk, maar toegegeven, er is niet veel nieuws onder de zon. Voor een coole band met een dergelijk perfect geluid is dat wat mij betreft echter ook niet nodig.
“Here’s To Us” heet een track op dit album. Nou, ”here’s to Lit” en hun succesvolle terugkeer.