Ze hebben er de tijd voor genomen (3 jaar), maar het eindresultaat mag er zijn! The Pagan Pantheon is de vierde langspeler van de band. Live By The Sword maakt een interessante mix van streetrock/oi en metal; geen alledaagse combinatie, maar dit werkt wel!
Het akoestische gitaar intro, gevolgd door snerpende metal opbouw maakt het direct eigenlijk al duidelijk; Live By The Sword wil knallen! Na dit korte instrumentale The Invocation Of Tyr dendert de dubbele basdrum met stuwende bas naar een muur van gitaar en strijdlustige vocalen in Dark Horizons Set Ablaze. Soms moet ik aan opruiende Scandinavische metal denken; de punky energie en de bij vlagen bijna uitgespuugde teksten van de imposante brulboei Erick Barnes doet het toch wel goed over die kolossale basis van Freek De Greef (bas) en Frank Schilperoort (drums), afgetopt met messcherpe riffs en knappe melodielijnen van gitarist Wouter Davids. Davids neemt trouwens ook de additionele keyboards voor zijn rekening (hoe dat live in zijn werk gaat; ik ben benieuwd). Het lijkt wel alsof de gitarist sinds die andere band, Heathen Peace (ook tezamen met De Greef en Schilperoort) nog indrukwekkender riedels in de vingers heeft gekregen. De drummer van dienst zou je trouwens ook kunnen kennen van God Dethroned of Monolith Deathcult; een clubje muzikanten met respectabele staat van dienst bij elkaar dus.
Die bijna epische, bombastische metal component komt op dit nieuwste album wel heel mooi uit de verf; naast die (te korte) “gravende” wah passage rond het twee minuten-punt en heel pakkende hooks in titeltrack The Pagan Pantheon bedenk ik me dat bijvoorbeeld een doedelzak ook een mooie toevoeging zou kunnen zijn. Hoe ik er op kom, weet ik niet maar terwijl ik geen enorm grootverbruiker van bombastische metal ben, kan ik me daarna bij Gaia opeens een xylofoon als additioneel instrument voorstellen. Dit geeft denk ik de epische proporties wel een beetje weer. Even terug naar Gaia; wat een overgang, die afgedempt hakkende gitaar zo halverwege. Die bridge is net een pompend remmende tientonner die net op gang gekomen is; heel lekker! Ook hoe daarna de melodieuze lijnen (inclusief bijna klassieke modulatie) vormgegeven worden is heel mooi gedaan.
De negen tracks zijn allen van gedegen muzikale kwaliteit, maar de bonuspunten zitten toch wel in de staart; het (bijna) geheel instrumentale The Wild Hunt is (helemaal voor gitaristen) gewoon smullen! Zo’n arrangement waarin bijzonder lekkere ritmes heel pakkend (en kundig) ingevuld worden en een melodisch schema dat dan aan het eind bijna wringend een paar noten naar beneden dondert; echt lekker! De zeer summiere rol van Barnes wordt in de hekkensluiter helemaal goed gemaakt; de man laat zich van een zeer veelzijdige kant zien. Ghosts Of War is muzikaal een zeer veelzijdig werkstuk, en de zang past zich hier naadloos bij aan. Dramatisch laag, in bijna folk-achtige Nick Cave sfeer, tot machtig grommend in doomy passages en uit volle borst “gewoon” en melodieus zingend over heel pakkende, vrolijke (bijna punk-poppy) onderlaag. De mannen hebben naar mijn smaak nog weer een stap gemaakt in hun ontwikkeling en hebben een zeer verdienstelijk album gemaakt, dat geschikt kan zijn voor een toch aardig breed publiek. Ik zou zeggen; probeer het eens!