Zelf omschrijven ze hun muziek als (melodische) deathmetal en met invloeden van Gojira, Meshuggah en Opeth raken ze de kern wel. De zeven nummers vormen bij elkaar een mooie eenheid en Livhzuena heeft er blijkbaar een sport van gemaakt om het spel der ritmes zo goed mogelijk te spelen. Met het openingsnummer Mars is het meteen raak en de afwisselingen in tempo geven je het gevoel van een wisselbad. Prettig, confronterend maar vooral heel goed voor je. Het krachtige stemgeluid van Franck geeft de nummers nog dat extra beetje kracht mee. De deathmetal wordt in Shadows And Matter afgewisseld met wat doominvloeden. Vooral naar het einde van het nummer speelt de band een prachtig stuk doommetal in de trant van het laatste, steengoede, album van Paradise Lost. In het daaropvolgende Quantic quake monster is het gitaargeluid van Nicolas en Laurent meer dan een begeleidingsinstrument. Het instrument heeft zijn eigen specifieke rol in het nummer wat een extra accent meegeeft aan de ervaring van het nummer. Na het veelzijdige Void laat Livhzuena in het slotstuk Dark Mirror Neurons nog één keer de zweep gaan over de compositie. Opzwepende deathmetal met een gouden randje. In de tweede helft van het nummer krijgt het bovendien een plotselinge wending naar een enorm zwaar muzikaal stuk.
Dark Mirror Neurons is een mooie binnenkomer van deze Franse heren. Het album ademt kracht, is integraal heel sterk en de nummers vormen een mooie eenheid zonder in herhaling te vallen. Klonosphere heeft wederom een band weten te boeken met ontzettend veel potentie.
