Zo aan het eind van het jaar 2022 wil ik nog even aandacht vragen voor Moons And Hideaways. Het laatste album van het Franse Lòdz dat zich voor het album compleet had terug getrokken om muziek te schrijven die voor hen de essentie van muziek zou belichamen. Muziek die de afzonderlijke individuen ontstijgt. De toewijding is terug te horen in de negen nieuwe composities die moeilijk te vatten zijn in woorden.
Met het wat melancholische Pyramids is het goed om even in de juiste sferen te komen. Langzaam aan wordt er een muur van muziek opgebouwd terwijl het gevoel evenredig mee beweegt met de sfeer van de muziek. Een zekere mate van trance maakt zich in de eerst drie minuten bijna van je meester om daarna met You’ll Become A Memory door te pakken. Licht progressief is deze eerste single kenmerkend voor het geluid van Lòdz, dat moeilijk in een hokje te plaatsen valt. Opvallend is de heldere zang van Eric Fioretta die hier vergezeld wordt van een stevige grunt. Muzikaal is de gehele compositie een trip waarin het gitaargeluid van Olivier Girard en Eric Fiorletta als ragfijne draden het geheel bindt en vormgeeft. Ondertussen beitelen bassist Julien Mailland en drummer Erik Hostein de vorm in een granieten basis. Melancholie en kracht vormen zo een evenwicht waarin de ervaring intens wordt aangeboden.
Chimeras heeft dan wel dat subtiele gitaargeluid, maar ligt veel lichter op de maag. Het geluid is vanuit de melancholische doommetal meer verschoven naar de new wave uit de vorige eeuw. Het stemgeluid van Erik Fiorletta heeft zich enigszins aangepast aan de muziek en licht rasperig ondersteunt hij de muzikale basis. Om tot de kern te komen van pure muziek zoals Lòdz heeft gedaan, moet je je ontdoen van enige ballast en beperkingen opzij zetten. Zo krijgt de compositie een wending waar een stuk gesproken tekst een voorbode is van het muziekspel van gitaar, koorzang en enige klassieke elementen. En van daaruit werkt de band naar een apotheose waarin passie en intensiteit de hoofdrollen spelen. Het gevoel van doom blijft intact bij het beluisteren van Ghosts Of Confusion. Een compositie die mede gedragen wordt door het drumwerk van Erik Hostein maar waar binnen de gitaarmuur ook de zang in alle facetten zeer tot de verbeelding spreekt. Over de hele linie is er zo’n breed spectrum aan rock/metal/muziekelementen aanwezig dat Ghosts Of Confusion gezien mag worden als een heerlijke muziekervaring waar subtiele accenten uit metal, rock, doommetal en new wave de juiste smaakcombinatie maken. En dat is zeker in Play Dead ook het geval waar de geest van de new wave uit de jaren tachtig prominent aanwezig is.
In Fast Rewind, This Mistake Again en in Sorry For September gaat de rem er een beetje op qua tempo. Het is hier meer de muzikale atmosfeer die aandacht vraagt. Neemt niet weg dat de ritmesectie voor een zware ondersteuning zorgt.
Lòdz sluit het album daarna af met We’ll Have To. De sfeer van doom en melancholie blijft aan de oppervlakte drijven. Het wat rauwe stemgeluid van Eric geeft een contrasterend effect en de grunts halverwege stuwen de muziek in een krachtige richting. Vanuit die krachtige opwelling beweegt de muziek zich weer naar de basismelodie waarin de melancholie ruimschoots aanwezig. Via een herhalende golfbeweging werkt de band dan toe naar een definitief einde van Moons And Hideaways.
Een album dat qua stijl niet in een hokje te plaatsen is, maar waar passie en melancholie belangrijke ingrediënten zijn voor de krachtige doommetal van Lòdz.