Lonely Robot – A Model Life

Eigenlijk had John Mitchell het idee om met zijn project Lonely Robot drie albums af te leveren. Toch liet hij met Feelings Are Good in 2020 van zich horen met een vierde album. Toen bekroop hem al het gevoel om het dan toch daarbij te laten, maar bij InsideOut Music leek het meer logisch om de naam Lonely Robot te behouden omdat de naam ondertussen een plaats had veroverd in het genre van de progressieve rock.
Met Feelings Are Good was John al naar aarde terug gedaald, maar voor het nieuwe album A Model Life putte hij wederom uit ervaringen uit het echte leven van vandaag. Dat had alles te maken met vervelende ervaringen die hem deden beseffen dat veel mensen voortdurend in het nabije leven. Fantaseren over wat misschien kan gaan komen, in plaats van zich te richten op het heden, op wat je al hebt. We dromen continu van A Model Life.
Tekstueel is A Model Life dan misschien het meest persoonlijke album dat John heeft neergezet, muzikaal put hij nog altijd uit zijn onbegrensde mogelijkheden die de muziek hem biedt. Dat betekent dat A Model Life sterk in het verlengde ligt van wat we van de goede man gewend zijn.
Recalibrating opent het album op een warme manier hoewel het tekstueel gaat over een relatie die op de klippen is gelopen en waarin blijkt dat er geen toekomst meer mogelijk is samen. Een compositie waarin een duidelijk refrein aanwezig is en de muzikale basis netjes en warm het heldere, wat rasperige, stemgeluid ondersteund. Digital God Machine past mooi in het plaatje dat al reeds geschapen is. Het kent een stuwend ritme terwijl John zich afvraagt wat mensen bezielt om veilig achter het toetsenbord allerlei vuiligheid te spuien op de diverse platforms voor sociale media. De compositie gaat rustig voort en daar ligt de kracht van de muziek van Lonely Robot. Het is niet heel heftig, maar pakt je wel bij de strot en laat je niet meer los.

In Species In Transition start John met piano en zang. Er is al een vorm van spanning aanwezig en de compositie bouwt zich langzaam op. Het geeft je een warm gevoel laat ook horen dat John Mitchell zich voor dit album meer heeft gericht op het gitaargeluid. Het instrument waarop hij het best uit de voeten kan. Alles bij elkaar is Species In Transition een sfeervolle compositie die in de coupletten een bescheiden doch stevig drumritme in zich heeft.
Dat Lonely Robot uiteindelijk gestart is met een soort spacerockgeluid is duidelijk en in Starlit Stardust komend deze ‘wortels’ een klein beetje terug. Ook hier mag de gitaar genoeg ruimte pakken terwijl de keyboards ook een fikse duit in het zakje doen. Het is de continue spanning tussen rust en power dat aanspreekt. De vaart komt terug in The Island Of Misfit Toys. Een toegankelijke compositie die wat verrassend uit de hoek komt, zeker omdat er wat techno-elementen zijn toegevoegd aan het totale geluid. Het is een compositie waar je vrolijk van wordt en waar je vingers onbewust mee gaan trommelen. Dan is A Model Life meer melancholisch. De zang krijgt begeleiding van een soort ‘pulse’. Ook hier weer die hypnotiserende werking bij het beluisteren van de compositie hoewel de refreinen een klein beetje zwaarder zijn aangezet en daardoor de compositie ook meer ‘body’ geven. Via het tussenstukje Mandalay word je emotioneel meegevoerd naar Rain Kings dat start met een soort van speeldoos en wat regen. Een wat mistroostig begin waar je echter niet verdrietig van wordt. Het drumwerk is werkelijk heerlijk om naar te luisteren en alles aan de compositie ademt warmte. Het neigt een beetje naar de muziek die Bjorn Riis zo trefzeker weet neer te zetten. Een compositie vol passie en hartverwarmend. Dat truukje met de speeldoos was niet eenmalig, want ook Duty Of Care start op eenzelfde manier. De ingetogen zang werkt toe naar gitaarspel dat uitmondt in de refreinen die centraal staan in de compositie. Het album sluit dan zeer emotioneel af. Het lijkt een ode aan diegene die we verloren zijn, in het bijzonder de vader. Het lijkt of het een reflectie is op hoe we willen lijken op hem, maar niet altijd passen in het plaatje dat we ingeprent hebben gekregen. Je kunt het een verdrietige compositie noemen, voor mij is het een mooie registratie van wat het leven nu eenmaal inhoudt en hoe je jezelf een plaats kunt geven bij het wegvallen van een geliefde.
A Model Life is het vijfde album van Lonely Robot en het past uitstekend in het verlengde van de vorige vier albums. John Mitchell weet hoe hij muziek moet schrijven en hoe hij de sfeer weet te pakken waarbij een stuk melancholiek, emotie geregeld om de hoek komt kijken. Dat zijn gitaarspel wat meer naar voren is gehaald, is zeker geen straf om te beluisteren.