Lonely Robot – Feelings Are Good

Met het album Under Stars rondde John Mitchell (zang, gitaar, keyboards en bas), de man achter Lonely Robot, in 2019 zijn ‘Astronaut Trilogy’ af en het was toen niet helemaal zeker of er nog een vervolg zou komen. Aan die onzekerheid is een eind gekomen met het nieuwe album Feelings Are Good. Een album waar Lonely Robot weer met beide voeten op aarde is geland en John Mitchell zijn inspiratie meer heeft gehaald uit persoonlijke thema’s.
Muzikaal ligt Feelings Are Good wel in het verlengde van wat we gewend zijn van Lonely Robot en lijkt John een soort van blauwdruk te gebruiken voor de opbouw van de albums. Feelings Are Good begint daarom misschien ook met een a-capella spacevoxintro. Into The Lo-fi gaat daarna verder in een aantrekkelijk tempo waar drummer Craig Blundell de vaart er aardig in houdt. Zeker wanneer er een tempovariatie in de refreinen ligt. Het vertrouwde stemgeluid van John laat het album meteen netjes landen en past voor mij wel mooi binnen de progressieve rocksetting die met voldoende ruimte voor een synthesizersolo ook teruggrijpt op de symfonische rock uit de vorige eeuw. Spiders is een passend vervolg op Into The Lo-fi. Hier is het drumgeluid van Craig Blundell een nog meer belangrijke factor in het geheel. Hij is de metronoom in een wat onregelmatig geluid maar past zijn stijl geheel aan in een soort jazzy onderbreking met daarop volgend een gitaarsolo die heerlijk prog aanvoelt.
Het eerste rustpunt kom je als luisteraar tegen in het ingetogen Crystalline met piano en zang in het begin. Crystalline heb ik zelf ervaren als een muzikaal luisterboek. Het bouwt zich mooi op en voelt gewoon poëtisch aan. Met Life Is A Sine Wave keert Lonely Robot zeker wel terug naar de invloeden van de symfonische rock en zet een compositie neer die aantrekkelijk op je af komt. Dat doet Armour For My Heart ook, maar dan op een andere manier. Hier is het een gevoel dat zich losmaakt van de compositie die aanspreekt. De neuronen worden prettig geprikkeld door de emotie en passie die hier naar voren komt. Passie die zich soms ingetogen voorzichtig laat horen, maar in de meer krachtige stukken zich wat meer uitdost. Het gitaarspel hier is zo mooi subtiel neergezet en past geheel in het karakter van de compositie. Wat dat betreft is Feelings Are Good een album vol emotionele lading. The Silent Life is daar een voorbeeld van. Met piano, zang en cello wordt de toon gezet. Wederom dat poëtische karakter dat centraal staat en dat muzikaal perfect opgebouwd is. Daarbij is hier ook het gitaarspel om door een ringetje te halen. Een solo die geheel in dienst staat van de ambiance van The Silent Life. Was ik al zeer gecharmeerd door deze versie, blijkt dat er als bonus ook nog een orkestrale versie is die me zelfs nog meer kippenvel bezorgt. Ook Crystalline is orkestraal bewerkt en daarmee eindigt het album met drie pareltjes aan het eind.

Daarvoor echter zet Lonely Robot nog even een progressief geluid neer in Keeping People As Pets dat meer power kent, een heerlijk ritme in zich heeft en aantrekkelijk is neergezet. Army Of One ligt in het verlengde van beleving, maar heeft wel een heel andere vibe. Het is een stuk luchtiger muzikaal gezien en doet denken aan de ‘draaiorgelgroove’ van bijvoorbeeld Avatar. Het karakter is wel wisselend. De coupletten komen voorzichtig naar voren maar het geluid wordt sterk aangezet naar het refrein.
En zo is ook Feelings Are Good een heerlijk album in de traditie van Lonely Robot. Het mag dan een andere insteek hebben gehad dan de Astronaut Trilogy, het concept is sterk hetzelfde en daar is niets mis mee. Sterker nog. Juist met dit album laat Lonely Robot horen dat het project levensvatbaar is en een mooie toekomst voor zich heeft.