Lonely Robot – Please Come Home

John Mitchell speelt onder meer bij It Bites, maar ook gitaar bij Arena, waar Clive Nolan de centrale figuur is, maar die ook in Pendragon speelt, waar drummer Craig Bundell de drummer van is. De drummer van Arena is Mick Pointer die bij Marillion heeft gedrumd. De band waar nu Steve Hogarth de zang verzorgt. Bassist Nick Beggs heeft zijn oorsprong in de jaren tachtig met onder andere de band Kajagoogoo, maar heeft ook weer samen gewerkt met Nik Kershaw en Peter Cox (Go West). Zo is de wereld toch klein.
John Mitchell heeft tussen de bedrijven door tijd gevonden om zijn project Lonely Robot te schrijven en, met behulp van de vele gasten/collega’s, op te nemen. De muziek op Please Come Home wordt het best omschreven als progressieve rock, een genre waar hij zich aardig thuis voelt. Het is een soort conceptalbum geworden waarin hij zich afvraagt hoe het toch mogelijk is geweest dat de oude beschavingen (Maya’s, Azteken) technologieën wisten te benutten die eigenlijk nog niet voorhanden waren. Alsof wezens uit een andere tijd of van een andere plaats waren getransplanteerd naar onze aarde. In Airlock weet hij op instrumentale wijze een spanning op te bouwen dat als een soort countdown fungeert voor de rest van het album. Hoewel zijn gitaarspel vrij centraal staat is er genoeg ruimte voor de melodie en de overige instrumentaria dat hij nagenoeg zelf bespeelt. De stem van John Mitchell klinkt wat hees maar heel warm. Ik moet telkens denken aan het stemgeluid van Seal. In God vs. Man laat hij ook horen dat zijn stem krachtig aanwezig kan zijn in de refreinen. Het nummer kent mooie muziekstukken die afgewisseld worden door heftige progressieve rockelementen. Een concept dat hij bijvoorbeeld ook in het nummer Lonely Robot naar voren laat komen. John schroomt ook hier niet om te schakelen tussen hevige rock, waar het drumwerk van Craig het tempo en de intensiteit krachtig opvoert, en atmosferische tussenstukken waar de piano de aandacht naar zich toetrekt in een delicaat samenspel met het gitaarwerk. Een piano dat zichzelf ook de belangrijkste rol toe bedeeld in het prachtige duet Why Do We Stay? dat hij samen met Heather Findlay (ex-Mostly Autumn) opvoert. De gitaarsolo in het nummer past er naadloos in. Een nummer waar de gitaar even mag excelleren is het nagenoeg instrumentale A Godless Sea. Het nummer is een muzikale oase waar de sferische achtergrondzang voor de nodige effecten zorgt. Die rust komen we aan het eind van het album nog wel een keer tegen in Human Beings en Red Balloon, dat mooi en gevoelig is uitgevoerd. Tussen het progressieve geweld en de ‘ballads’ komen we Are We Copies tegen waar het stemgeluid heel erg naar Seal verschuift. De muziek en de zang lijken los van elkaar te fungeren, maar elkaar toch aan te vullen in een kakafonie van geluid. Het ritme is daarbij een belangrijk element in het nummer. Daarnaast weet John Mitchell zeer zeker hoe hij toegankelijke (prog)rocknummers moet schrijven. Het duet met Kim Seviour (Touchstone) in Oubliette, het nummer Construct Obstruct en het door Peter Cox (Go West) gezongen The Boy In The Radio liggen makkelijk in het gehoor, kennen een prettig tempo en moeten een groot publiek aanspreken.
Met Lonely Robot laat John Mitchell zijn voetstap achter in de progressieve wereld en laat hij horen dat hij meer is dan de gitarist of zanger in de band. In de elf nummers op Please Come Home komt duidelijk naar voren dat hij weet hoe nummers geschreven moeten worden. Dat hij nagenoeg alle instrumenten speelt kan mijn waardering zeker ook wegdragen. Met de hulp van de bevriende muzikanten heeft deze muzikale duizendpoot een album op de markt gebracht dat vraagt naar meer.