Schrijftechnisch heeft John Mitchell zich voor Under Stars vijf weken opgesloten om het gehele album op te nemen. Juist om de vibe vast te houden en de vaart erin te houden. Deze ‘afwijkende’ manier van schrijven heeft aan kwaliteit niet ingeboet want Under Stars past heel mooi in het rijtje van releases van Lonely Robot.
Aanvankelijk ligt er een spacykarakter over het begin van het album met Terminal Earth en Ancient Ascendant. Het vervormde stemgeluid krijgt een bombastisch bijval met een ferme spanning in de zangmelodie. Het drumgeluid van Graig Blundell valt meteen op. Het is sterk neergezet in een licht onregelmatige setting en bindt de aantrekkelijke basismelodie aan elkaar in de coupletten.
Het daaropvolgende Icarus kent een iets ander gevoel. Opvallend is dat het laatste album van Bjorn Riis een compositie met dezelfde titel bevat, maar dat terzij.
Icarus is gebaseerd op het welbekende verhaal van de vader en de zoon. In dit geval verwijst het naar een ruimteschip dat een reis gaat maken naar een dovende ster/zon wat overeenkomt met een zelfmoordmissie waarin het lot van de astronauten ondergeschikt blijkt te zijn aan het lot van de aarde zelf. Hoewel de verhaallijn wat ruimtelijk aandoet, is dat muzikaal helemaal niet het geval. Fijn is de nadruk die de keyboards hier vragen waardoor het geluid van Lonely Robot zich richting de melodische symfonische rock begeeft. Ergens een beetje jaren tachtig, maar ook weer heel eigentijds en vooral herkenbaar door de aanstekelijke melodieën die Lonely Robot bevat. Een pulserende beat krijgt bijval van het stemgeluid van John Mitchell. Het is licht en prettig. De pulse uit Icarus komt enigszins terug in Under Stars. Een mooie compositie dat niet de kenmerken van een ballad bevat, maar wel heel melancholiek aanvoelt en waarin het wat hese stemgeluid van John van groot belang is. De bescheiden gitaarsolo’s voegen een extra dimensie toe. Het, misschien wat zoetsappige, gevoel wordt in Authorship Of Our Lives voortgezet waardoor het een lieflijke voortzetting is van het album.
En dat lijkt het album met The Signal wat in te kakken. Er is sprake van een meer ruimtelijk geluid maar de compositie gaat weinig verbluffend aan me voorbij. Gelukkig was de inzakking van korte duur, want The Only Time I Don’t Belong Is Now heeft wat meer kracht en het hese stemgeluid klinkt vertrouwd. Graig Blundell is ook hier met zijn drumwerk de katalysator in de refreinen. Een eruptie van klanken biedt weer genoeg spanning om de interesse flink te wekken en daar is het toetsenspel zeker onderdeel van.
When Gravity Fails is heerlijk krachtig aangezet en behoort voor mij tot de beste composities van het album. Het ritme is lekker, er is een duidelijk samenhang in de verschillende onderdelen en de melodie is pakkend. Ergens schuurt Lonely Robot hier een beetje tegen het geluid van Ayreon aan. In How Bright Is The Sun laveert Lonely Robot op zijn reis weer naar de gevoelige kant van het spectrum. Met minimale begeleiding wordt de zang ingezet en het geheel is prachtig van opzet om daarna het spacy karakter in Inside The Machine nog één keer van stal te halen en in dit instrumentale stuk de kant van Ayreon op te reizen alvorens met The Ending het album en de trilogie af te sluiten met een ‘afgeslankte’ versie van de compositie Lonely Robot van het eerste album.
Under Stars is een album van Lonely Robot dat de liefhebbers van de eerste twee album zeker kan bekoren. Het is een einde van de trilogie die John Mitchell vier jaar geleden is begonnen. Of dit het eind is van het project Lonely Robot kan nog niemand zeggen, maar ik hoop van harte dat John Mitchell zijn werk als composist/muzikant/schrijver/zanger verder voortzet.