Uitgaande van het natuurlijke proces binnen de band en de organische manier van componeren waren de gitaristen David Jordan en Florian Funtmann, drummer Janosch Rathmer en bassist Jan Hoffmann er voor dit album van overtuigd dat de acht composities op Boundless geen stem nodig hadden en vervolgen hun carrière, voor nu, als kwartet.
Onbevooroordeeld, voor zover dat kan, ben ik dus gaan zitten voor deze instrumentale muziekreis van 49 minuten. In eerste instantie had ik het gevoel dat de hoeveelheid muziek over me heen werd gestort en lukte het me niet om enig onderscheid aan te brengen in het geheel. Langzamerhand ben ik gaan beseffen dat ik niet zo heel onbevooroordeeld aan het album ben begonnen als dat ik dacht. Het is alsof je in zee mee wordt genomen door de stroom. Uiteindelijk blijkt dat terugzwemmen veel energie kost en weinig effect heeft en dat je je gewoon mee moet laten voeren om het te ‘overleven’. Vanaf dat moment heb ik me dan ook mee laten voeren op de muzikale stroom van Boundless.
Kenmerkend voor mij op Boundless is het drumwerk van Janosch. Zijn inbreng werkt toch heel vaak als katalysator, bijna als een perpetuum mobile. In de opener Out There is dat meteen raak. Daarnaast wordt vanuit deze veilige basis het hele spectrum aan progressieve rock verkend. Gaande het album merk je hoe perfect Long Distance Calling een compositie weet op te bouwen. In The Clouds bouwt van vanuit een minimum aan muzieknoten en een maximum aan gevoel prachtig op naar een overweldigende metalcompositie. Ook hier is Janosch de rode draad, maar neemt het gitaarduo geregeld de regie over.
And Now For Something Completely Different is het kenmerk bijna wanneer Like A River zich inzet en The Shadows een invloedduel aangaat met Ennio Morricone. De stroom die mij meevoert neemt op de tweede helft van het album langzaam bezit van me. The Far Side en On The Verge zijn composities die me echt gaan raken. De veelzijdigheid in de composities, het spelen met heavy riffs en melancholie en de herhalende muziekstukken zorgen ervoor dat het dobberen genoeglijk aan gaat voelen en de verhalen die Long Distance Calling vertelt zijn spanning verhogend en prettig. Via Weightless dat uit eenzelfde vaatje tapt sluit Boundless af met Skydivers. Het al eerder genoemde gitaargeluid dat op het album met precisie is neergezet is ook in Skydivers heerlijk om naar te luisteren. Long Distance Calling heeft het erover dat je een gevoel hebt dat je uit een vliegtuig springt en toch blijft zweven. De gevoelige stukken bieden je dat zweefgevoel, maar daar tussendoor liggen misschien wel de meest heavy stukken van het hele album en bieden heavy riffs en deathmetalstukken voor de atmosferische storingen.
Heb ik nu de zang gemist. Ik moet zeggen van niet. Ik houd nog altijd bijzonder veel van het geluid op de vorige twee albums, maar op Boundless heeft Long Distance Calling zeker laten horen dat ze goed in staat zijn om te boeien en de verhalen goed kunnen vertalen naar uitsluitend muziek. Het ging niet vanzelf moet ik zeggen, maar uiteindelijk zijn de dingen in het leven waar je even je best voor moet doen, soms ook de mooiste ervaringen die je koestert.