Long Distance Calling – Eraser

De progressieve postrock van Long Distance Calling gaat erin als zoete koek. De boodschap, de teloorgang van de natuur en bedreigde diersoorten door de mens, is niet hoopvol. De muziek is dat gelukkig wel. Het swingt, het rockt en het zorgt voor een prima instrumentale plaat. Zonder zang negen nummers lang interessant blijven is niet elke band gegeven. Long Distance Calling doet het schijnbaar zonder al teveel moeite. Dat gemak van componeren en uitvoeren van nummers vol met afwisseling is toch wel een van de belangrijkste krachten van deze band. De productie is vol en krachtig. Het samenspel tussen elektrisch gitaar, bas en drums laat horen dat de bandleden al lang(er) samenspelen. Dit is niet voor niets het achtste album van deze band. Eraser laat verder horen dat de band verder gegroeid is in hun muziek en de boodschap daarachter. Het soms lekker zwaar aangezette gitaarwerk doet wel eens denken aan het beste stonerrock werk. Luister daarvoor bijvoorbeeld maar eens naar 500 Years. Daar gaan de broekspijpen wel bij wapperen. Dat daarna een saxofoon de opening doet van het psychedelisch beginnende Sloth tekent de veelzijdigheid op Eraser. De achtste release is door dit soort afwisselingen gewoon weer een prima en goed in balans zijnde postrockplaat.
Long Distance Calling