Long Distance Calling – The Flood Inside

In april 2012 nam oprichter en keyboardist Reimut von Bonn de bandnaam Long Distance Calling wel heel letterlijk en vertrok. Voor de overgebleven leden van de band openden dit nieuwe wegen. Hoewel er in het verleden gebruik werd gemaakt van gastzangers besloten ze nu op zoek te gaan naar een vaste zanger. Ze waren er allen van overtuigd dat het geen giller, grunter of shoegazer moest komen, maar een zanger met een tijdloos rockgeluid. Dit paste precies in het straatje van Martin “Marsen” Fischer. Zo gedaan, zo gezongen. Dat hij ook keyboard speelt, was alleen maar een pré.
De acht nummers met een gemiddelde lengte zijn echter wel voornamelijk gebouwd op het instrumentale gedeelte van de compositie. Zo zijn de nummers Nucleus, Ductus, Waves en Breaker puur instrumentaal. Het zijn allen nummers met een progrocktintje, maar klinken niet complex door onnavolgbare ritme- en stijlwisselingen. In Nucleus heeft vooral de gitaar een belangrijke plaats in de melodie. Wat echter opvalt in alle nummers is de uitstekende ritmesectie die het nummer voort blijft stuwen als een perpetuum mobile. In het nummer Waves komen we de bijna melancholische kant tegen van de band. Of je ook kunt spreken van een ballad in een instrumentaal nummer weet ik niet, maar als dat zo is dan hier een ‘ja’. Daarnaast balanceert op de rand van de psychedelica. Slotnummer Breaker ademt dezelfde sfeer, maar is wat heftiger en veelzijdiger in tempo. Dan blijven er nog vier nummers over waar we Martin Fischer kunnen horen. Inside The Flood kent een wat hoger tempo om via een zware groove te transformeren in een wat melancholisch nummer. De stem van Martin Fischer weeft zichzelf een spindraad doorheen. Na bijna zeven minuten is het nummer plotseling afgelopen hoewel ik het gevoel heb er nog helemaal midden in te zitten. Wanneer ik het nummer Tell The End hoor klinkt het niet geheel origineel, maar referenties kan ik niet vinden. Het nummer klinkt gewoon makkelijk en daarbij heel krachtig waarbij de zang een meer belangrijke plaats inneemt dan in Inside The Flood. De eerder genoemde voortjakkerende ritmesectie komt in Welcome Change goed naar voren. Ongeacht zang en/of gitaar lijkt het geen invloed te hebben op het geluid van basgitaar en drum. Zang en gitaar geven het geheel een bijzondere sfeer. Het is meeslepend en lijkt een beetje op een progrockversie van het Deense Saybia. Het meest heftige nummer luistert naar de naam The Man Within. Dit nummer wordt tevens gekenmerkt door een rockgroove waarbij Janosch Rathmer zich op het drumstel ook lekker mag uitleven zonder overheersend de sfeer te bepalen. Daar zorgen de beide gitaristen David Jordan en Florian Füntmann wel voor.
Deze vierde cd van Long Distance Calling mag dan misschien een keerpunt in het geluid van de band betekenen. Ze weten mij in ieder nummer te boeien en hebben in Martin Fischer een uitstekend zanger gevonden die versmolten lijkt te zijn met het geluid van de band. De atmosfeer en variatie op de cd zorgen ervoor dat de nummers, ondanks de regelmatig onveranderlijke melodie en ritme, blijven boeien en je mee lijken te nemen op vleugels. Voor de ‘long distance’ een heerlijke cd om te draaien.