Lordi – Killection

Een nieuw album is altijd wel een feestje. Al sinds jaar en dag maakt deze Finse (hard)rockband albums die je vrolijk maken. Killection is het laatste product van de band rond Mr. Lordi en de eerste met de nieuwe bassist Mr. Hiisi die Mr. Ox opvolgt.
Het nieuwe album zit ergens wat ingewikkeld in elkaar. Voor Killection is Mr. Lordi namelijk op zoek gegaan naar de oorsprong van de rock uit de jaren zeventig, tachtig en negentig uit de vorige eeuw. Die oorsprong heeft zich vertaald in een typisch Lordi-album waarin enerzijds de hardrock en anderzijds de horror centraal staan. Precies zoals we dat gewend zijn. De nieuwe composities mogen dan ook gezien worden als een compilatie van nieuwe composities aan elkaar gelijmd door radiostukken.
Om het gevoel van de achterliggende jaren naar voren te halen is het album in diverse studio’s opgenomen en heeft de band geprobeerd de muziek op zoveel mogelijk authentieke opnameapparatuur op te nemen.
De jaren zeventig komen daarbij goed tot z’n recht in bijvoorbeeld Apollyon. Er wordt gebruik gemaakt van piano en ergens in de verte loert het gevoel van de tune van de Loveboat. Duidelijker is het zeventiger geluid in Blow My Fuse waarin het geluid sterk refereert aan Appleknockers Flophouse van Cuby & the Blizzards of Iron Butterfly. Het gitaargeluid klinkt lekker smerig en een bluesaccent versterkt het riffgeluid. Het klinkt lekker smerig en oud en vooral opzwepend zonder teveel tempo.
De jaren tachtig symboliseren het schoppen tegen de maatschappij, maar zeker ook de voorliefde voor melodie. Rockliefhebbers komen daarbij mooi aan hun trekken in Up To No Good en het aanstekelijke en lekker eenvoudig klinkende Cutterfly. De ‘discostamper’ Zombimbo ligt daar ergens op de grens van 70 en 80. In alles refereert Zombimbo naar I Was Made For Loving You van KISS. De voorliefde voor de hottest band in the world is niet vreemd voor Mr. Lordi. In Zombimbo is de baspartij en de gitaarsolo rechtstreeks uit de wereldhit van KISS overgenomen. Bij Mr. Lordi praat je echter niet van plagiaat, maar van een ode en een eerbetoon aan de wereldband.
Daarbij is een wens van Mr. Lordi in vervulling gegaan omdat de band een oud nummer van Paul Stanley dat oorspronkelijk begin jaren tachtig werd geschreven, maar nooit opgenomen, nu mocht opnemen voor dit album Liek A Bee To The Honey klinkt daarbij net zo zoet als de titel. De saxofoonsolo zorgt er daarbij voor dat je gewoon van deze compositie gaat houden.
Op het album is er daarbij genoeg materiaal te vinden waarbij je het vertrouwde geluid van Lordi hoort. Horror For Hire begint met een lekker zenuwachtig stuk keyboardspel van Ms. Hella en heeft een lekker tempo. Met een klein beetje industriële beats is Shake The Baby Silent een compositie die, zeker door het sterke refrein goed blijft hangen. Licht luguber is ook I Dug A Hole In The Yard For You dat ergens toch horrormatig als een liefdesliedje gezien mag worden. Dit is typisch Lordimuziek waarbij rock met een horrortwist tot in de finesse is neergezet.
Evil en Scream Demon kan ik even niet zo gemakkelijk plaatsen maar laten horen dat Killection wellicht het meest veelzijdige album van Lordi is tot nog toe. Zoals gezegd is het altijd wel een feestje wanneer Lordi een nieuw album uitbrengt en hoewel ik niet bij iedere compositie op de tafel sta te dansen en te bangen is Killection zeker heel geslaagd.