Lordi blijft een band die een plekje in mijn hart heeft veroverd. Dit plekje werd gereserveerd na het Eurovisie songfestival en is altijd open gebleven voor de aanstekelijke rock die Lordi maakt. Daarbij is Mr. Lordi uiterst creatief en productief hoewel het album Screem Writers Guild toch alweer twee jaar oud is. Het aantal bandwisselingen heb ik niet bijgehouden, hoewel de bezetting gelijk lijkt aan die van twee jaar geleden met Mr. Lordi als enig origineel bandlid.
Op het nieuwe album Limited Deadition hoef je geen verrassingen te verwachten. Lordi doet waar hij goed in is en dat is fijne aantrekkelijke hardrock spelen die in de jaren tachtig van de vorige eeuw gemeengoed was. En op dit album is de voorliefde voor actionfiguren uit die tijd centraal neergezet.
Natuurlijk zijn er de bruggetjes die ditmaal de verschillende stukken aan elkaar bouwen en herkenbaar zijn aan de term SCG (TV). Het eerste blok kan gerust pittig genoemd worden. Legends Are Made Of Clichés is een fijne stevige rocker waarin Mr. Lordi zoals gewend laat zien dat hij uitstekend weet hoe hij een leuke compositie kan opbouwen. Het refrein is aantrekkelijk en snel mee te zingen. Wat zwaarder aangezet is Syntax Terror en bevat een fijn groove. De muzikale link naar de AOR wordt gemaakt in Skelephant In The Room. Een klassiek geluid volgens het befaamde Lordiboekje. Het tempo is easy, er is een duidelijk opzet en het refrein is door de herhaling snel toepasbaar in je sing-alongmiddag.
In het volgende blok start Killharmonic Orchestra met een basisriff die meer gestoeld is op de heavymetal. Het tempo ligt wat hoger en krachtige elementen versterken het heavymetal AOR gevoel om daarna over te lopen in de ballad Collectable. Ietwat verdrietig lijkt het een flashback naar de jeugdjaren van Mr. Lordi zelf.
Het derde blok is een blok met twee goede singles. Fangoria is dansbaar, spreekt aan en nodigt uit tot bewegen. Het basgeluid van Hiisi is in de start fijn aanwezig en ook het toetsenspel van Hella mag schitteren. Een meezinger van het eerste uur en dan komt Hellizabeth er nog aan. Een uitstekende keuze om deze compositie als single uit te brengen. Hoewel alles bij Lordi ergens gelinkt is aan horror komt het hier goed naar voren. Horror op een aantrekkelijk en smakelijk muzikaal bedje. Daarbij is het altijd goed om een meisjesnaam in een titel te verwerken.
Hoewel de kern in de jaren tachtig ligt, moet ik zeggen dat het retrogevoel in Retropolis me een decennium verder terugwerpt. Ook weer een stuk muziek volgens het onbeschreven rockboekje. En ook Frighteousness past in hetzelfde tijdsgevoel. Na Collectable een rustige compositie die wel aan snelheid wint en ergens ook als soundtrack gemaakt zou kunnen zijn.
Het laatste blok bevat de composities Limited Deadition en You Might Be Deceased. Twee composities die uitstekend in het gehele plaatje passen. Geen potten breken, maar je een blij gevoel geven en daar gaat muziek toch voor een groot gedeelte om.
Het nieuwe album past heel goed in de discografie van Lordi. Niet bijzonder verrassend, maar degelijk, goed opgebouwd en heerlijk om te beluisteren.