Lordi – Lordiversity

Afgelopen jaar op 1 april kondigde het Finse Lordi aan dat er zeven albums tegelijk uit zouden komen. Zelf ervoer ik het als een goede 1-aprilgrap, nooit beseffende dat het werkelijkheid zou worden, maar eind november brengt de band inderdaad 7 (zeven!) albums uit met daarop in totaal 78 nieuwe composities die voor een heel groot gedeelte zijn gerelateerd aan het album Killection uit het begin van 2020. Het gehele idee ontstond drie maanden na de release van Killection omdat het hele livegebeuren op zijn gat lag. Voor de opnames van de zeven albums is Lordi op zoek gegaan naar authentieke instrumenten die de sfeer en het gevoel van de jaren zeventig en tachtig helemaal tot leven moesten brengen.  In deze review probeer ik het idee, de sfeer van het totale arsenaal onder te brengen. Dat is en lijkt een hele klus, maar gaandeweg blijkt dat de band met de aanstekelijke rock en diversiteit heel goed in staat is geweest om de tijd te laten vliegen. 
 
Skeletric Dinosaur
Het album Skeletric Dinosaur is opgehangen aan de compositie Blow My Fuse van Killection waar het zeventiger jaren geluid sterk refereert aan Cuby & The Blizzards of Iron Butterfly. Het is rauw en ongepolijst en met Day Off The Devil, Starsign Spitfire en Maximum-O-Lovin’word je helemaal 50 jaar terug geworpen naar het geluid van (grote voorbeeld) KISS uit de beginjaren. In de basis is het ongepolijste gitaarwerk allesbepalend en vullen rhythm- en leadgitaar elkaar prachtig aan. De zang bouwt daar mooi op en in de tussenstukken zou ik bijna denken dat Paul Stanley zelf een deuntje mee heeft gezongen.
The King On The Head Staker’s Mountain heeft dan weer zo’n diepe zware riff die verwoestend zijn weg zoekt en zich niet laat afleiden door een aanwezig melodie. Sneller en ondergedompeld in de rock van de jaren zeventig continueert Lordi met Carnivore en Phantom Lady het gevoel van toen. En met enige bluesaccenten gaat het verder met The Tragedy Of Annie Mae.
Abracadaver
Het geluid op Abracadaver is een stuk heftiger dan op Skeltric Dinosaur. Ik zou bijna denken dat de geest van Accept in Devilium uitgangspunt is geweest om deze compositie te schrijven. Een opzwepende drumritme en een snerpende Mr. Lordi geven snelheid en kracht aan Devilium. Die krachtige aanpak en uitstraling houdt Lordi het gehele album vast. Titelnummer Abracadaver is stevig en heeft een heerlijke groove in zich. Hier speelt de band met tempo en stijl en bouwt continu naar een climax die binnen een heavy metalsetting strak naar binnen komt. Ook in Rejected is de heavymetalvibe dik aanwezig in het riffgeluid met daarin wat hardcore-elementen.
De groove houden ze zeker vast in Raging At Tomorrow en Best Of Both Worlds. Raging At Tomorrow speelt qua intro leentjebuur bij Metallica alvorens zwaar uit de hoek te komen. De melodie is goed en bovenop een zware basis is het gitaargeluid subtiel ingezet. Best Of Both Worlds start met een lekker lang intro en bevat de perfecte heavymetalinvloeden van weleer. Met I’m Sorry I’m Not Sorry houdt Lordi het zwaartepunt laag. Het is hier het basgeluid van Mr. Hiisi dat de show steelt. Naar het einde van dit album heeft Lordi drie composities opgenomen die dicht bij het bekende geluid van de band horen. Evil was ook al te horen op Killection. Daarnaast vind je Bent Outta Shape en Vulture Of Fire die genadeloos doorrocken om daarna instrumentaal af te sluiten met Beastwood.

Abusement Park
Na het gebruikelijke intro onder de naam SCG Minus # zet Lordi hier meteen uptempo in met het titelnummer. Ook hier is de stempel van Lordi onmiskenbaar aanwezig in de horrorrock van het album. Het drumwerk is prettig en het is leuk wanneer alles een octaafje hoger gaat zitten in het spel. Mr. Amen mag zich hier heerlijk uitleven in de solo’s die langskomen. Ook Rollercoaster heeft een goed tempo dat daarna gevolgd wordt door het bekende Up To No Good dat eveneens op Killection te vinden is. De composities op Abusement Park kenmerken zich door de rock uit de jaren tachtig. Niet te moeilijk maar zeker wel aantrekkelijk. Grrr! is lekker easy qua muziek en de nadruk ligt hier zeker op tekst en zang. Klinkt zeer bekend voor deze ‘oude rot’ in de muziekwereld die onder meer in Pinball Machine de stijl van Alice Cooper terughoort. Opvallende en ook ietwat afwijkende eend in de bijt is de afsluiter Merry Blah Blah Blah. Een onvervalste nieuwe kerstmishit die in alles de sfeer van kerstmis in zich heeft met kerstbellen, een glooiende melodie en dan toch even die tekstprank. Handen in de lucht, kaarsen aan en meedeinen is verplicht bij het beluisteren van deze nieuwe kerstklassieker (nu al)
The Masterbeast From The Moon
Dit album is niet gerelateerd aan Killection en heeft een bijzondere opener omdat SCG Minus 5: Transmission Request niet het intro van het album is. Het klinkt allemaal als een soundtrack waarin harpischord , bas, drum en orgel de hoofdrol eisen bij de start. De piano lijkt helemaal wel centraal te staan op het album want ook Moonbeast: Celestial Serpent en Hurricane Of The Slain zijn ermee doorspekt. Moonbeast is gesitueerd in de jaren 70 en 80 ten tijde van de Loveboat. Klinkt geheel eenvoudig tot er een leuke versnelling en stijlverschuiving plaatsvindt. De klassieke invloeden in Hurricane doet terugdenken aan het werk van Jim Steiman. Daarna beweegt Lordi zich enigszins naar de horrorscifirock met een (toch wel lekker ) zenuwriedeltje in Bells Of The Netherworld of Transmission Reply om met Church Of Succubus onverwacht uit de hoek te komen met een compositie van 12 minuten. Ook hier zou de term filmmuziek niet vreemd klinken. De muziek in deze 12 minuten verveelt niet door de kleine onregelmatigheden bij de start en de variatie die in de compositie sluipt en het verhaal dat Lordi muzikaal neerzet. In Robots Alive!, Yoh-Haee-Von en Transmisson On Repeat zoekt Lordi de grenzen op en verkent terrestriale wegen. Van de zeven albums moet ik echter concluderen dat dit niet het sterkste album is in de rij hoewel de muzikale verkenningen interessant te noemen zijn.
Superflytrap
En hoe heerlijk is het om met Superflytrap richting de discorock van de jaren zeventig/tachtig te gaan. Macho Freak refereert naar Disco Inferno van The Trammps en biedt een ieder een inkijkje in de tijd dat disco mocht en met I Was Made For Loving You van KISS gemixt werd met stevige en prettige rockingrediënten. Dan ligt Zombimbo van Killection zeker in het verlengde hiervan. Het gevoel dat hier neergezet wordt, is consistent aanwezig en maakt van Superflytrap een feestje om op vol volume van te genieten. Zonder uitzondering start iedere compositie met een soortgelijk drumintro dat al gauw overgenomen wordt door de kenmerkende vierkwartsmaat van de disco. Het is trouwens ook het album waarop naast Lordi vrouwelijke zang sterk aanwezig is. Hoogtepunten op het album zijn Gonna Do It (Or Do It And Cry), Bella From Hell, natuurlijk Zombimbo en Spooky Jive, maar eigenlijk wordt ik van alle composities erg vrolijk. Het afsluitende Cinder Ghost Choir valt echter buiten het gehele idee van het album. Een soort ballad die wel past in de tijd van weleer, maar sterk afwijkt van het totale geluid op Superflytrap.
Humanimals
De single Like A Bee To The Honey van het album Killection is misschien wel zeer van toepassing voor Mr. Lordi zelf waarbij hij de bij is en Paul Stanley de honing. De toestemming van Mr. Stanley himself om deze compositie te mogen gebruiken voor een Lordi-album moet de ultieme natte droom zijn geweest voor Mr. Lordi. De negen composities die op het album Humanimals rond deze compositie zijn gebouwd, passen mooi in het plaatje van de single. Een album vol met juweeltjes met onvervalste radiorock. Een heerlijke vierkwartsmaatalbum dat je van begin tot einde vrolijk stemt en waarvan alle composities zeer radiovriendelijk zijn neer gezet. In Heart Of A Lion start het geheel met een vette drumbeat, een lekker basloopje en onvervalste synthesizergeluiden. Be My Maniac zou gemakshalve titeltechnisch in de gelijknamige film passen terwijl Victims Of The Romance heerlijk uit de jaren tachtig getransporteerd zou kunnen zijn. Back To The Future zou ik zeggen. Daar zorgen Girl In A Suitcase en Rucking Up The Party wel voor. Met de specerijen uit de stal van Jefferson Starship klinkt het allemaal heel erg smaakvol.
Spooky Sextravanganza Spectacular
Met de disco op Superflytrap konden we de beentjes al laten zwieren. Op het album Spooky Sextravanganza Spectacular beginnen ze zeker ook te bewegen maar nu door de industriële beatmetal die aan het album ten grondslag ligt. Het kon ook niet anders dat de stijl die met Shake The Baby Silent werd ingezet op Killection achter zou blijven. De nadruk ligt sterk op de krachtige beat die overal dik aanwezig is en geregeld wordt onderbroken door industriële synthgeluiden. Hier zorgt Lordi dat er een album is uitgebracht met een goede beat in een goede groove die zich soms voortsleept als door de modder zoals in Lizzard Of Oz, gecombineerd wordt met de new-wave van Sisters Of Mercy in Terrror Extra-Terrestrial, rauw wordt aangeboden in Goliath of door Rammstein geïnspireerd is in Demon Supreme.
Vooraf leek het een hele zit om de zeven albums van Lordi te gaan doorgronden, maar dat is helemaal mee gevallen. Van de zeven albums is wellicht The Masterbeasts From The Moon niet het beste album (en ook niet gerelateerd aan Killection) maar de andere zes albums zijn stuk voor stuk heerlijk om door te worstelen. De lockdown heeft Lordi genoeg ruimte gegeven om een groot aantal goede composities op te nemen. Geen vullertjes, geen best of, maar gewoon zeven albums in de beste traditie van Lordi.
De band bewijst meteen dat ze van vele markten thuis zijn omdat de diverse stijlen zeer herkenbaar en treffend worden gespeeld en daarbij laat Lordi ook meteen zien dat ze meer kunnen dan horrorrock schrijven en spelen. Nog altijd is juist die gimmick zo aantrekkelijk, maar Lordiversity laat zien en horen dat Lordi meer is dan een Eurovisierockband. Nog maar een keer 4,7 uur diversiteit luisteren. Met plezier.